We zijn door een bestaande vriendengroep, die
wij zijdelings kennen, voor het eerst
uitgenodigd dit jaar samen met hen de jaarwisseling te vieren.
Ik vooral heb er veel zin in. Leuk om eens op
een andere manier de jaarwisseling mee te maken.
We moeten er wel voor naar Drente maar dat doen
we wel even.
Het is de avond van 27 december.
Gijs en ik spelen aan tafel een spelletje
rummicub.
De winteravonden zijn lang en echt fervente
televisiekijkers zijn we niet.
De gordijnen zijn dicht getrokken. De
kamertemperatuur is behaaglijk warm.
Kortom een ouderwetse winteravond!
Ik heb last van mijn rug de laatste tijd. Ook
nu. Geen aandacht aan besteden zeg ik in mijzelf.
Gewoon wachten tot het weer overgaat.
Maar het gaat niet over. Het blijft maar duren.
Het wordt alleen maar erger.
Toch maar even zeggen tegen Gijs?.
“Ik heb
pijn in mijn rug, die steeds erger wordt” zeg ik.
Het zou toch geen hartinfarct zijn, flitst het door mij heen.
Hij kijkt mij vragend aan: ”Is het erg”.
Ik knik: “best wel”.
We dubben. Want wat gaan we doen?
“Nog maar even aanzien. Het zal toch wel gaan
afzakken?” zeg ik.
Helaas,
is dat niet het geval. Integendeel! Het
wordt steeds duidelijker dat we iets moeten doen.
De ambulance
bellen?
Gijs waagt een poging, maar de stem aan de lijn
heeft allerlei adviezen die geen hout snijden.
Inmiddels lijkt het best urgent te worden. De
pijn wordt nu heel heftig.
We worden onrustig en zenuwachtig.
Uiteindelijk besluiten we dan maar zelf naar de
dokterspost te rijden.
Daar zullen ze wel klaar staan en mij opvangen!
We moeten aanbellen want de deur is gesloten.
Een medewerker komt aanlopen en opent de deur.
“Heeft u gebeld?”: Nee, dat hebben wij niet.
“Waar komt u voor?”
“Ik heb erge pijn in mijn rug”.
“Maar u heeft niet eerst gebeld en dat moet. U
kunt hier niet zomaar, zonder vooraf te bellen, binnenlopen”.
“O, dat wisten we niet” zeg ik.
“Het protocol is dat u eerst belt. Gaat u daar
maar zitten tot u aan de beurt bent. Mensen die gebeld hebben gaan wel voor”.
Als makke schaapjes gaan wij zitten en kunnen
zien hoe het wel hoort.
Die mensen gedragen zich volgens de regels van
het protocol en hebben dus vooraf gebeld. We kijken onze ogen uit!
Inmiddels
komt de desbetreffende man uit een kamertje.
Hij loopt naar ons toe. In zijn hand heeft hij
twee rode kaarten, waarmee hij zwaaiend naar ons toe komt lopen.
Twee rode kaarten, voor ieder van ons één.
Hierop staan de regels van het protocol, zodat
wij het nooit meer vergeten of verkeerd zullen doen. Alsof ik hier morgen weer
wil zitten!
Wat er op die rode kaart staat hebben wij nooit
gelezen. Die is bij het vuil terechtgekomen.
Ik heb nog altijd spijt dat ik hem voor zijn
ogen niet heb verscheurd!
We zitten inmiddels al een uur te wachten!
De pijn golft nu door mij heen en is
ondragelijk.
Vanuit mijn rug trekt het nu ook door mijn
linkerarm naar mijn hand.
Ik kan niet meer zitten. De pijn probeer ik op
te vangen door heen en weer te lopen.
Als ik de man weer zie, loop ik zo goed en
kwaad als het gaat naar hem toe en zeg: “ik heb echt heel erge pijn hoor”.
“U heeft een wandelende nier “ zegt hij
terloops en weg is hij. Ik heb het nakijken.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
Verbijsterd ben ik. Ten einde raad.
Is die man gek? Waar ziet hij mij voor aan?
Wanhopig blijf ik, krom van de pijn, heen en
weer lopen.
Eindelijk, na nog een kwartier wachten wordt
het ons vergund dat wij naar de dokter mogen.
De man loopt, met statige passen, voor ons uit
naar de artsenkamer.
Hij levert ons voldaan af bij de spreekkamer.
Zijn “werk” zit erop!
De arts neemt de bloeddruk op. Luistert naar
mijn hartslag.
Hij hoeft hij niet na lang na te denken. “U
heeft een hartinfarct”, zegt hij.
Ik hoor het wel, maar de woorden komen van heel
ver.
Hij geeft een tabletje voor onder mijn tong.
Hij spuit wat vloeistof in mijn mond
Misschien bracht dat wat verlichting.
Wat verder volgt gaat allemaal razendsnel.
Er wordt een brancard binnen gereden waar ik
word opgelegd.
Ik ben nu ook gaan overgeven.
Als ik klaar lig voor vervoer met de ambulance
komt de man nog even binnenlopen. “Het klopt niet” zegt hij aan mijn bed.
Een briljante opmerking!
Ik doe er het zwijgen toe. Te moe, te ziek en
te verward om te kunnen zeggen dat ik daar zelf al veel eerder achter was.
Het tabletje werkt: ik lig voor pampus. Kan
niets meer zeggen.
In de ambulance, op weg naar het ziekenhuis,
voel ik mij wegglijden.
En het voelt goed: zo onuitsprekelijk goed, en
vredig.
Ik wil meegaan. Erin wegzinken. Die volkomen
goedheid en vredige stilte nooit meer loslaten.
Helaas, de ambulancebroeder denkt er anders
over.
De hele rit blijft hij mij bestoken met vragen,
waarop hij antwoord verwacht.
Het irriteert mij mateloos, terwijl ik wil
roepen: laat mij toch gaan!
Laat mij met rust.
Maar ieder woord kost mij enorm veel inspanning
en moet ik bevechten.
Tenslotte zijn wij bij het ziekenhuis
aangekomen.
Gijs komt met de auto er achteraan wordt mij
verteld. Hij kan er zo zijn.
Een team van artsen en verplegers staat klaar
om mij te gaan dotteren.
Het lijkt alsof het allemaal in de verte
gebeurd. Alsof mijn bril beslagen is.
Gijs is nu gelukkig ook binnen gekomen. Het
dotteren kan beginnen.
Wat en hoe dit gebeurde? Alles wat ik er mij
nog van herinner, zijn flarden.
Na het dotteren hoor ik dat er eerder al wat
kleinere infarcten waren.
En dit klopt weet ik.
Nog steeds ben ik dankbaar hoe ik werd
opgevangen. Verbaasd, dat een heel ziekenhuisteam mij opwachtte. Klaar voor mij
stond.
En, hoe zorgzaam en attent zij hun werk deden.
Zo
kan het dus ook!
