Achtenzestig treden

klik ook  eens  op  mijn  website: www.meeopdewind.nl
Binnenkort  is  dit  mijn  nieuwe  adres

We  schrijven  1962.  Nog  altijd  woningnood!
Eigenlijk  is  er  na  de  oorlog  altijd  woningnood  gebleven.  Vooral  in  de  steden  is  dit  nog  het  geval.

Maar  hoe  een  huis  vinden  als  je  wilt  gaan  trouwen?  Ja,  want  dat  wilden  Gijs  en  ik.
Pretenties  hadden  wij  niet.  Verwachtingen  dat  het snel  zou  lukken, evenmin.
Maar  dan… Via via  hoorden wij  dat  er  woonruimte  vrijkwam in  de stad  waar  Gijs  woonde  en  werkte.
Een  piepklein  huisje.  Dat  wil  zeggen:  een  zolderkamer, omgebouwd  tot
woonruimte.
De  hele  oppervlakte  was  21  meter. En  hoe  knap!  Daar was  een huiskamertje,  een slaapkamertje  en  een  keukentje  in  gefabriceerd.
Gezellig,  heel  gezellig, dat  wel,  maar  o  zo  klein.  De  wanden  waren  rond  gemaakt  naar  het  plafond  en  gestuukt. Gesausd  in  een  lichte pastelgroene  kleur.
Wij  moesten  er  wel fl. 500,- sleutelgeld  voor  betalen  en  fl. 55,-  huur  per  maand.
Wat  een  behoorlijke  aanslag  was  op  het  salaris  van  Gijs.  Maar  wat  wil  je?

Tja, wat  wil  je  dan  nog  meer  als  je  dan  toch  een  huis  hebt?
Een  baby!  Althans,  dat  wilden  wij.
We  waren  dan  ook de  koning  te  rijk  toen  die  zich  na  verloop van  tijd  meldde.
Er  was  geen  mooie  babykamer  voorhanden,  dat  niet.
Maar  er  was  een  andere  manier  de  baby  welkom  te  heten.
Als  snel  zat  ik,  nijver  in  mijn  hoge  huisje,  dromend  en  fantaserend,  omslagdoeken
en  onderleggers  om  te  haken.  Lakentjes  en  slopen te  naaien op  het  handmachientje.
En  zo  lag  er ruim  op  tijd  een  babyuitzet klaar.  Geheel  en  al  zelf  gemaakt!

De  zolderkamer  was  68  treden  hoog.  Normaal  al  een  hele  klim.
Raar,  maar  het  leek  alsof  de  trap  iedere  week  hoger  werd.
Mijn  bloeddruk  steeg  evenredig  mee.
De  laatste  maanden  woonden  we  tijdelijk  bij  familie,  omdat  de  bloeddruk  te  hoog  werd.
Ik  moest  de  trappen  laten  voor  wat  ze  waren.
Na  wat  strubbelingen  lag  er  na  negen  maanden  dan  toch  een  lieve  baby  in  de wieg.
Een  meisje.  En,  alsof  de  baby  zich  aanpaste  aan  de  woonruimte,  heel  klein!

Met  de  baby  erbij  werd  het  ons  pas  echt  goed  duidelijk  hoe  klein de  ruimte  eigenlijk  was.
De  wieg  stond  tegen  het  ledikant  aan  en  je  moest  je  maar  een  beetje  door  de  beschikbare  ruimte  wurmen  om  je  te  verplaatsen.
Maar  dat  deerde  ons  niet,  we  waren  gelukkig!
Achteraf  moet  je  niet  denken  aan  het  uitbreken  van  brand.
Hoewel  het  dak  altijd  dichtbij  was  als  vluchtroute.

Soms  gingen  wij  's zaterdags  met  zijn  drieën  een weekeindje naar  mijn  moeder.
Voor  wij  vertrokken  hing  ik  trots,  als  een  kersverse  moeder,  een  hagelwitte  luierwas  in  het  trapgat. Kon  die  mooi  drogen.  Dachten  wij.
Papieren  luiers  wenkten  al  in  de  verte. In  Amerika  waren  net  de  eerste  op  de  markt.
Maar  onze  generatie  kookte  de  luiers  nog  en  liet  ze,  als  het  enigszins  kon, droog  wapperen  in  de zon!
De maandag  erna  kwamen  we  weer  terug.
De  mevrouw die  beneden  ons  woonde,  hoorde  ons  op  de  trap  en  kwam  op  ons  af.
Heel  verontwaardigd  wees  zij   naar  het  trapgat  en  vertelde  mij  op  niet  mis te verstane  wijze  dat  het  geen  werk  was  dat  ik  ‘die  lappen’  daar  ophing  en  wegging.
Verbouwereerd  hoorde  ik  het  aan.  Zij  verhuurde zelf  de  andere  helft  van  de  vliering  aan  inwoning. En  kwam daar  zelf  zelden  tot  nooit.
Last  kon  zij  er  niet  van  hebben.
Natuurlijk  hadden  we  het   beter  kunnen  regelen  door  eerst  te  overleggen.
Ach, we  waren  jong  er  viel  nog  van  alles  te  leren.
Maar  helaas,  dat  verandert  niet  als  je  ouder  wordt!
Maar  mijn  kraakheldere  luiers,  denigrerend  ‘lappen’  noemen  raakte  kant  noch  wal!
Ik  was  zeer  ontstemd!

Het  bracht  ons  aan  het  denken.  En,  het  bracht  ons  tot  een  besluit.
Het  werd  toch  al  meer  en  meer  behelpen  om  zo  hoog  te  wonen.
De  kinderwagen  stond  gestald  bij  een  fietsenstalling…  wat  een gedoe  als  je  wilde  wandelen.  Het was  een  georganiseer van jewelste.
Die  avond  zochten  wij  in  de  krant  naar  een  koophuis.  De  enige  mogelijkheid om
op termijn  iets  te  vinden,  was  kopen.
We  hadden  alles  nog  eens  goed  berekend.  Er  waren nog  wat  spaarcentjes  over,  dat  kwam  nu  meer  dan  goed  van  pas.
We  speurden  de  krant  af  naar  een  flatje.  Een  flatje konden  we  misschien  betalen.
We  zochten  naar  het  goedkoopste  wat  we  konden  vinden.
En  ja,  daar  stond  iets  wat  geschikt  leek.
In  een  klein  dorpje,  niet  zo  ver  weg,  stond  een  vierkamerflat  te  koop.
Kosten : fl.  28.000,-
Niet  duur  en  niet  te  ver  van  Gijs’  werk.  Zo op  het  eerste  gezicht  leek  het  wel  wat.
De  verkopende  makelaar  werd  gebeld.  Het  bleek  een  melkboer  te  zijn,  die  in  zijn  vrije  tijd  ook  wel  eens  een  huis  verkocht.
Het  was  een  heel  geschikte  man.  Hij  wilde  ons  wel  komen  halen  en  met  ons  naar
het  huis  rijden.
Het  flatgebouw  stond  tegenover  een  kerk.  Het  uitzicht  was  prima  en  de  omgeving  zag  er  gezellig  uit.
En  denk  je  eens  in?  De  baby  kreeg  een  eigen kamertje  en  wij  een  slaapkamer,   helemaal  voor  onszelf.  Wat  een lachende  weelde  wenkte  ons.
Maar  we  moesten  eerst  besluiten,  en  dat  viel  om  den  drommel  niet  mee.
Want  wat  haalde  je  je  allemaal  op  de  hals  met  een  koophuis?
Jezelf   levenslang  in  de  schulden  steken  voor  een  hypotheek.
Dom, dom, dom!

Wij  zetten  desondanks  door  en  gingen  onderhandelen.
Uiteindelijk  kochten  we  het  voor fl.  26.500,-
Vreemd  om  het  in  guldens  te  schrijven.  Wat  went  alles  toch  snel!
Als  je  het  nu  bekijkt,  is  de  prijs  een  lachertje.  Maar  ook  voor  toen  was  het  ook  niet  duur.

Het  is  niet  bij  deze  ene  keer  gebleven,  dat  we  verhuisden.
Je  zou  bijna  zeggen,  dat  vooral  ik  de smaak  te  pakken  kreeg.
En  dat  is  ook  zo.  We  werden  bijna  ervaringsdeskundigen.
Niet  het  inpakken,  huis  schoonmaken  etc. hadden  mijn  voorkeur.
Maar een  huis  inrichten  vond  ik  heerlijk.
Met  kleuren  werken,  zodat  zij  harmonisch  bij  elkaar  passen.
Meubelen  schikken,  ze  weer  een  leuk  plaatsje  geven,  het  werkte  bijna  verslavend.

En  nu  vind  ik  het  mooi  geweest.
Ik  ben  nu  op  papier  begonnen  door  woorden te   rangschikken,  die een  plaatsje te   geven.
Woorden  kleur  geven,  herschikken,  er  een harmonisch  verhaal  van  maken,  het  blijkt  even  leuk  te  zijn  als huizen  inrichten.
De  ene  keer  lukt  het  beter  dan  de  andere  keer.  Precies  zoals het  met  alles  gaat.
Meer  is  er  niet.  That’s all!

Overstap

Kijk ook eens op mijn eigen domeinnaam www.meeopdewind.nl
Binnenkort is dit mijn nieuwe adres.

sigarenbandjes sparen

Aan  de  dijk  waar  vroeger  ons  huis  stond,  kon  het  danig  druk  zijn.
Dat  kwam  omdat  tegen  ons  land  aan  het  veilingterrein  lag.
Het  veilingterrein  was  heel  groot,  want  die  veiling  had  een  streekfunctie.
Tuinders  uit  de  verre  omgeving  kamen  op  veilingdagen  groenten  en  fruit  veilen.
Soms  met  vrachtauto’s,  maar  toen  ook  nog  veel  met  paard- en-wagens.
Die  veiling,  met  het  grote  kantoor  op  het  terrein,  het  is  allemaal  verdwenen.
Opgegaan  in  de  tijd.
De  middenstand  heeft  gretig  gebruik  gemaakt  van  de  ruimte  die  vrijkwam.
Er  zijn  nu  allerlei  grote  bedrijven  gevestigd.
Als  we  uit  school  kwamen,  maakten  we  gretig  gebruik  van  de  paard-en-wagens  die  op  weg  waren  naar  de  veiling.
We  sprongen  aan  de  achterkant  op  de  karren.
We  wisten  dat  het  eigenlijk  niet  mocht,  veel  te  gevaarlijk,   maar  het  was  heel  verleidelijk  als  je   met  de  benenwagen  naar  school  liep.
Je  moest  wel  hard  lopen  om  erop  te  springen.  Sommige  paarden  liepen  best  hard.
Onder  de  kar  was  een  stang  waar  je  voeten  op  konden  steunen.
En  zo  hing  je  aan  de  kar.
De  weg  naar  huis  was  nog   ver   en  de  kar  dichtbij!
Later  kregen  we  een  fiets  en  toen  was  het  over.
Ik  moest  altijd  voorbij  het  veilingkantoor  als  ik  naar  school  of  wat dan  ook  moest.
Het  was  eigenlijk  een  druk  gebeuren,  dat  veilingwezen.
Er  was  een  keurmeester  die  de  te  veilen  producten  vaak  moest  keuren  vóór  de  kopers  het  kochten
Op  sommige  dagen schalde  er  iedere  keer  een  bericht  door  de  luidsprekers.
Het  schetterde  door  de  hele  buurt.
Door  de  luidsprekers  werd  de  keurmeester  opgeroepen  waar  hij  naar  toe  moest  komen  om  groenten of  fruit  te  keuren.
Er  is  mij  verteld  dat  mijn  vader  ook  keurmeester  is  geweest.
Ik  weet  nog  goed  dat  ik  weer  een  keer  op  mijn  fietsje  voorbij  het  veilingkantoor  reed.  Opeens  werd  keihard  door  de  luidspreker  geroepen :  “Dag  Lia. Ga  je  naar  school?”
Ik  wist  niet  wat  ik  hoorde,  toen  mijn  naam  uit  het  niets  ineens  rond  schalde.
Ik  vond  het  leuk  en  ook  een  beetje  gênant.  Die  aandacht  beviel  mij  ook  weer  wel.
Er  werkte  een  broer  van  mij  op  dat  veilingkantoor,  daardoor  kende  men  mij.
En  dat  kwam  weer  omdat  ik  mijn  broer  zijn  boterhammen  vaak  moest  nabrengen.
Hij  stond  altijd  te  laat  op  en  rende  dan  over  de  dijk  naar  zijn  werk,  terwijl  zijn  brood  achter bleef  op  tafel.
En  dat  was  helemaal  geen  probleem.  Er  was  toch  nog  een  zusje  thuis,  die  kon  het  wel  nabrengen!  En  zo  geschiedde.
Bijna  iedere  dag  rende  ik  een  poosje  later  met  het  pakje  brood  over  de  dijk  naar  het  kantoor.
Waarom  ik  zo’n  haast  had  snap  ik  niet  echt.
Op  het  veilingterrein  stond  een  groot  gebouw.
Er  was  een  grote  ruimte  met  oplopende   banken  waar  de  kooplui  zaten  om  mee  te  doen  met  de  afslag.
De  marktlui  kochten  daar  hun  waar  van  de  tuinders.  De  afslager  bediende  een  grote  klok.
‘s Middags  na  vieren  was  het  gebouw  leeg.  De  kooplui  waren  naar  huis  en  dan  werd  het  tijd  voor  de  kinderen  uit  de  buurt.
Het  was  een  ideaal  oord  om  wegkruipertje  te  spelen. Tussen  de  banken  kon  je  heerlijk  wegkruipen.
Maar  vooral  werden  er  sigarenbandjes  gezocht.
Er  zaten  vaak  welgedane  koopmannen  die  dikke  sigaren  rookten  tijdens  de afslag.
Zij  lieten  de  sigarenbandjes  vallen  waar  ze  zaten.
En  dat  was  groot  feest  voor  ons!  Bijna alle   kinderen  spaarden  sigarenbandjes.
Het  was  echt  een  rage  in  die  tijd.
Zaak  was  wel  dat  je  voor  die  sigarenbandjes  er  als  eerste  bij  was.  Eerder dan  de  andere  kinderen.
Dat  was  niet  zo  moeilijk  voor  mij,  omdat  ik  er   heel  dichtbij  woonde.
Dat  voelde  best  wel  hebberig,  maar   het  hebben van  die  bandjes  was  toch  belangrijker.
Er  was  een  grote  ruilhandel  onder  elkaar.
Ik  vond  ze  echt  prachtig,  die  sigarenbandjes.  Ze  werden  gerangschikt  en  in  schriften geplakt.
Jammer  dat  die  schriften  in  de  loop  van  de  tijd  zijn  opgeruimd! Ik  zou  ze  zo  nog  wel  eens  willen  bekijken.
Trouwens,  er  zullen  best  nog  wel  ergens  tentoonstellingen  van  zijn.  Ik  ga  eens  zoeken  op  internet!
Er  kwamen  steeds  nieuwe  bandjes  om  de  sigaren  en  dat  maakte  het  natuurlijk  extra  spannend.
De  tijden  zijn  niet  zoveel  veranderd,  want  ook  nu  zijn  er   nog  rages.
De  supermarkten  nemen  graag  het  voortouw.
Er  waren  spaarders   die   echt   wel  100 exemplaren  hadden  van  één  merk.
Het  was  geweldig  als  je  een  zeldzame  vond,  soms  was  dat  dan  weer  een  prachtig  ruilobject.
De  bandjes  werden  ook  vaak  gevraagd  aan  sigarenrokende  mannen.
Die  peuterden  ze  er  dan  soms  voor  je  af   en  zo  werd  je  verzameling  steeds  groter.
Wat  we  ook  deden,  was  nummerborden  van  auto’s  verzamelen  door  ze  op  te  schrijven.  Waarom  we  dat  deden?  Ik  snap  het  nog  steeds  niet,  maar  ik  deed  braaf  mee.  Schreef  mij  suf.
De  sport  was  om  zoveel  mogelijk  nummers  te  noteren  en  die  te  vergelijken.
En  nu  zie  ik  al  schrijvend   alles  weer  voor  mij.  Alle  beelden  van  vroeger  herleven.  Alsof  alle  herinneringen  een  tweede  leven  krijgen!
Alsof  ze  erop  wachten  tot  ze  geroepen  worden.  En  blij  uit  hun  laatjes  springen.
De  mens: het  blijft  een  wonderlijk  fenomeen!

Overstap

Kijk ook eens op mijn eigen domeinnaam www.meeopdewind.nl
Binnenkort is dit mijn nieuwe adres.

De laurenstoren

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen

Leo Vroman

Dicht  bij  ons  huis  liep  de treinrails  over  de weg.

Ik  heb  heel wat  tijd  doorgebracht  voor  een  gesloten  overweg.

Wij  moesten  daar altijd  overheen  om  ergens  te  komen.

Het  station  lag  helemaal  buiten  het  dorp  maar wij  waren  zo  gelukkig  dat  we  er  vlak  bij  woonden.

En  als  het  nodig  was  maakten  wij  een  reisje  naar  Rotterdam.

Ik  werd  al groot, 9  jaar  of zoiets  was  ik  en  vandaag  is  het  feest.

Mijn  moeder  en  ik  gaan  samen  naar  de  stad.  Ik  krijg  vandaag  een  nieuwe  jas,  een  spiksplinter  nieuwe  jas.

Geen  afdankertje  van  mijn  zus. Nee  een  nieuwe  jas,  gekocht  voor  mij.

Moeder  staat  al  aangekleed: hoedje  op,  tasje  in  haar  hand  om  naar   de  trein  te  gaan.  Opschieten  meid”  zegt ze  “anders  halen  we  de  trein  niet”.

Als  we  over  de  dijk  lopen,  luister  ik  naar  het  klikken  van  haar  hakken  op  de  straat.  Ik  heb  vandaag  mijn  zondagse  lakschoenen  aan.

Af  en  toe  moet  ik  wat  harder  lopen  om  haar  bij  te  houden.

Mijn  kniekousen  zijn  helemaal  naar  beneden  gezakt  en  dat  vind  ik  een  naar  gevoel. 

Maar  er  is  geen  tijd  om  ze  omhoog  te  trekken  want  we  zijn  heel  laat.

Puffend  en  hijgend  stappen  we  in  de  trein.  Gelukkig  we   hebben  het  nog  net gehaald.

Als  we  zitten  pakt  moeder haar  portemonnaie  uit  haar  tasje  en  telt  nog  eens  haar  geld.

Ik  kijk  naar  haar  gezicht: zou  het  wel  doorgaan?

Ze  bergt  haar  portemonnaie  weer  op  en  kijkt  een  beetje: ik  weet  niet  goed  hoe  ze  kijkt. In  ieder  geval  niet  blij, vind  ik.

We  stappen  uit  op  het  Blaak Station  en  lopen  naar  de  Hoogstraat.

Dan  zie  ik,  zoals  altijd,  de  Laurenskerk  staan,  zwaar  gehavend  door  de  brand  na  het bombardement  van  1940. 

Een  eenzaam,  verwoest   bouwwerk  midden  in  een open  vlakte  van  puin.   

Ik  kijk  naar  de  toren, die  in  de  steigers  staat.

En  ook  nu  word  ik  weer  verdrietig  bij  het  zien  van  de  toren: een  gehavend geraamte.

Hoe  moet  dit  goed  komen?

Ik  wil  even  blijven  staan  en  kijken. Het  liefst  zou  ik  naar  de toren  toe  lopen om even  heel  dicht  bij  hem  te  zijn.

   

Moeder  trekt  mij  mee. “ Kom, we  hebben  geen tijd  om  te  kijken. Je  hebt  het  toch  al  meer  gezien?”

We  lopen  door  de  Hoogstraat.  Een lege  straat  zonder  huizen.

De  gaten  waar  eens  huizen  stonden,  gapen  mij  aan.  Wanneer  zullen  er  weer  huizen  staan?

“ We  gaan  eerst  maar  eens  bij  Esders  kijken,  die  heeft  tenminste  goede  kwaliteit”  zegt  moeder.

Mijn  hart  zingt: ik  krijg  een  nieuwe  jas, hiep  hoi!

Even  later  staan  wij  bij  de  jassen.  Moeder  haalt  een  bruinige  jas  uit  het  rek.

“Dat  is  voor  meisjes  van  11  jaar  moeder”.

“Dat  geeft  niet,  trek  hem  maar  eens  aan.  We  kopen  hem  op  de  groei” zegt  ze.

Ik  trek  de  jas  aan. De  mouwen  zijn  veel  te  lang  en  de  schouders  hangen  veel  te laag.  Ik  zou  wel  willen  huilen,  met  deze  jas  loop  ik  voor  gek.

“Ja” zegt  moeder “wel  een  beetje  groot” .  Ik  zucht: gelukkig.

Ze  pakt  een  andere : “ hier  trek  deze  eens  aan. Die  lijkt  mij  veel  beter”.

Moeder  kijkt  naar  de  prijs,  ik  naar  de jas.

Vind  ik  hem  mooi?  Ik  weet  het  niet.  Ik  durf  niet  te  zeggen  dat  ik  de  kleur  niet  mooi  vind:  donkerblauw.

“ Zullen  we  deze  dan  maar  nemen?”  Moeder  loopt  al  naar  de kassa.  En  ik,  een  beetje  blij,  er  achter  aan.

“ Zullen  we  er  een  rode  muts  bij  kopen?” zegt  moeder.

Moeder  loopt  mij  al  voor  naar  buiten.

Een  rode  muts?  Ja,  dat  is  mooi!  Vandaag  krijg  ik  ook  nog  een  rode  muts. 
Eigenlijk  vindt  moeder  dat  helemaal  niet  mooi,  weet  ik.  Veel  te  opvallend  vind  ze  altijd.

De  rode  muts  en  de  nieuwe  jas  zitten  nu  in  een  grote  zak.

We  kunnen weer  naar  huis.  De zak  met mijn  nieuwe  kleren  draag  ik zelf.

We  lopen  weer  terug  door  de  Hoogstraat.

Ik  doe alsof  de  Laurenstoren  niet  bestaat. Ik  kijk  gewoon  niet!

Even  later  slaan  wij  af  naar  het  station.  De  trein  komt  gelukkig  over  7  minuten  al.

En  die  is  nog  keurig  op  tijd ook.  Als  alles  mee zit  zijn  we  over  een  half  uurtje  thuis!

De  wederopbouw  van  de Laurenskerk  met  de  omgeving  heeft  jaren  geduurd.

Een  groot  gedeelte  van  mijn  jeugd  stond  de  kerk  in  de  steigers. 

Een  herinnering  aan  de  oorlogsjaren.

In   1970  werd  de  wederopbouw  als  voltooid  gezien.

Later  heb  ik  prachtige  muziekuitvoeringen  bijgewoond  in  de  Laurenskerk.

Gelukkig  dat  dit  prachtige  gebouw  bewaard  is  gebleven  voor  komende  generaties. 

 

Kijk ook  eens op mijn eigen domeinnaam www.meeopdewind.nl 

Binnenkort is dit mijn nieuwe adres.

Voorlopig  publiceer ik  ook  nog  op  blogspot.

Dit is voor jou

Het  klopt  niet  helemaal  dat  Sinterklaas  vroeger nooit  langs  kwam.

Ik  herinner mij  nu  weer  dat  we  2  keer pakjesavond  vierden.

Het waren  de  2  laatste  jaren  voordat  mijn oudste  broer verongelukte  dat  hij,  voor  de jongste  kinderen  van  het  gezin, cadeautjes  kocht.

Voor  die  gelegenheid  zaten  we  in  de voorkamer,  ook  wel  de  mooie  kamer  genoemd.

Het  was  heel spannend  voor  ons  want  het  was  helemaal  nieuw.

In   mijn  buik  was  spanning  van  opwinding.  Nu  ging  het toch  nog  gebeuren.

Vanavond  was  het  ook  bij  ons  pakjesavond!

De  velours  gordijnen  waren  dicht  getrokken. De  lamp  boven  de  tafel  liet  het  licht  vallen  op  de  rood  mahonie houten  tafel.

Daar  zaten  we, met  zijn  allen,  in  een  grote  kring  rondom  de eettafel.

De  rood  pluchen  stoelen  waren  allemaal  bezet.

Mijn  broer  verzorgde de  pakjes.

Een voor één  werden  we  geroepen  om bij  hem  te komen.

Mijn  oudere  zus  kreeg  een bruin,  echt  leren  tasje.

Ik  keek  er  verrukt  naar.  Prachtig  vond  ik  het.

Wat  zou  ik  krijgen?

Even  later  verdween  zijn  hand  weer  in  de zak: “ Dit  is  voor  jou  zei  hij  en  keek mij  aan terwijl  hij  het  pakje  omhoog  hield.  “Kom het  maar  halen”

Ik  keek  naar  het  pakje, alle  ogen  waren  op  mij  gericht.  Iedereen  wachtte.

“Maak  maar  open  zei  hij”.  Het  was  nog  steeds  stil,  dat  was  anders  nooit zo.

Perplex  keek  ik  naar  het  tasje  dat  ik  in  mijn  handen  hield.

Een  schoudertasje  van  bruin  leer.  Ik zuchtte.  “ Vind  je  het mooi”?

Ik  draaide het  om en  om  en  bleef  ernaar  kijken.

Even  later,  toen  ik  weer  op  mijn  stoel  zat, legde  ik  het  op  mijn  schoot  zodat  ik  het goed kon  zien.  Ik  hield  het  tasje  goed  vast.

Het  jaar  erop  was  er  ook  pakjesavond.

Weer  werd  alles  voorbereid  en  weer  zaten  we  in  de  mooie  kamer.

Ook  dit  jaar  kregen  de  jongste  kinderen  een cadeau.

Ik  zie  mezelf   weer  zitten  met  op  mijn  schoot  een  luxe,  groen  fluweelachtige  Vinolia  zeepdoos,  met  3 stukken  zeep  erin.

Ieder  keer  bracht  ik  de  doos  naar  mijn  neus  en  snoof  dan  de  heerlijke  geur  op. 

Voorzichtig  streelde  ik  het  zachte  fluweel.

Die  twee  avonden, ik  vergeet  ze  nooit.

Later, toen  wij  zelf  kinderen  kregen was  sinterklaasavond  altijd  een  feestje.

De  kinderen  begonnen  altijd  al  vroeg  in  reclameblaadjes  aan  te  kruisen  welke  dingen  ze  leuk  vonden.

Die  folders  rolden  lang  voor  Sinterklaas  in  de bus  en  dan  begon  eigenlijk  al  het  feest.

En  ze  bleven  bladeren  tot  op  den  duur  bijna  alles  was  aangestreept.

Daaruit  konden  zij  later  een  verlanglijstje  maken,  en  dat  gebeurde  dan  ook.

En  verder  is  het  toch  een  uitgelezen  avond  om  elkaar te  verrassen  met   kleinigheidjes.

En  wat  een  ongekende  mogelijkheden  om  je  rijm-ader  aan  te spreken.

Of  iemand  op  een humoristische  manier  in  het  ootje  te  nemen.

Ook  werden  nietszeggende  dingen  jaar  op  jaar  weer  heel  mooi  ingepakt  en  dat  zorgde  voor  veel  hilariteit.

En  mocht  je  lang  voor  sinterklaasavond  die  voorwerpen  willen  verstoppen  zodat  ze  dit  jaar  niet  konden  worden  ingepakt,  was  er  al  een  Piet  langs   geweest  die  ze  stilletjes  had  meegenomen.

Soms  werden  de  fop cadeautjes  zo  mooi  gevonden  dat de  gekochte  cadeautjes  er  niet  tegenop  konden.

Voor  het  hondje  was  het  de  dag  van  het  jaar!

We  gooiden  alle  uitpakpapier,  kranten  etc.  op  een  grote  hoop  op  de  grond  en  dan  kwam  ze  aangerend  hoor.

Als  een  dolle  scheurde  ze  de  kranten  los,  helemaal  wild,  dat ze  zich  nu  ook

binnen  in  huis,  mocht  uitleven. 

Ze  gromde  en  slingerde  wild  haar  kop heen  en  weer  terwijl ze  de  kranten  aan  
flarden  trok. 

Aan  het  einde  van  de  avond  was  de  rommel  compleet. 

Maar  wat  hadden  we  weer  genoten  van  alle  dingen  die  langs  kwamen!

We  zijn  weer  verder  in  de  tijd,  een  generatie  opgeschoven.
Er zijn nu  kleinkinderen die  ook  al  weer  groot  zijn.
We  vieren  nu  de  pakjesavonden  bij  onze  kinderen,  met  zijn  allen.
En  dat  is  weer  feest
We  gaan  nu  zitten  en  genieten  van  onze  welverdiende  rust.

Over ijsbloemen en een gek op het dak

Nee  dit  is  geen  Sinterklaas verhaal.
Maar een verhaal over  bevroren  ramen  en  winterkou.

Sinterklaas  kwam  trouwens  helemaal  niet  langs. 

Allemaal  onzin, vond  mijn  moeder.

Wat  zou  ik  graag  dat  huis,  waarin  ik als  kind woonde,  nog  eens  bekijken.

Helaas  is  het  afgebroken  en  staat  er  nu  op dezelfde  plaats  een  modern,  niet  aansprekend  nieuwbouwhuis.

Dat  vind  ik wellicht  zo door  mijn  nostalgisch  verlangen  naar dat  oude  huis  van  vroeger.

Als  ik  uit  school  naar  huis  liep  verlangde  ik  naar  de  vertrouwdheid  van  de groene  luiken. 

En  naar  Tippie  de hond,  die  daar  heerlijk  vrij  over  het erf  rond  sprong  en  ons  op  het  brugje  dat  over  de sloot lag,  opwachtte. 

Toch  is  het  niet  alleen  omgeven  met  romantiek,  dat  vroegere huis. 

Het  was  ook  een  bijzonder koud  huis. 's Winters  stonden,  als  je  's morgens wakker  werd,  de  ijsbloemen  op  de  ramen.

De  washandjes  hingen  bevroren  aan  de  haakjes.

En  als  het  erg  koud  werd  zette  mijn   moeder  zelfs  vrijdags  de  badteil  in  de  huiskamer  voor  de wekelijkse  badbeurt. 

Tja, dat  waren nog  eens  tijden!

Soms  zou  ik  nog  wel  eens  die prachtige  ijsbloemen op  de  ramen  willen  zien. 

Maar  niet  op  onze  ramen  want  daar  hoort  ook  die  ijzige  vrieskou  bij  en  daar  verlang  ik  echt  niet  naar  terug.

Als  de  wind  uit  de  verkeerde  hoek  kwam  ging  de  rook  niet  door  de  schoorsteen  naar  buiten, maar  de  helft  kwam  terug in  de kamer.

Soms  weken  wij  uit  naar  de  voorkamer  en  het  kon  gebeuren  dat   het  daar  beter  ging.

Maar  als  ook  daar  de  rook  niet  werd  afgevoerd  was  mijn  moeder  ten  einde  raad.

En  ik  had  het  koud,  heel  koud!

Er  moest  iets  gebeuren.  Dit was  geen  doen,  hoorde  ik  mijn  moeder zeggen

Er  werd  iemand  bijgeroepen, een  kenner  die  het  wist  en  het  kon  oplossen.

En  dat  leek  ook  te  gaan gebeuren.  Een  gek  op  het dak  plaatsen  dat  zou  zeker  helpen.

Ik  snapte  er  niets  van,  een gek?  Wat  was  dat : een  gek?

Het  kon  geen  mens  zijn  dat  snapte  ik  nog  wel.  Hoewel? Hoewel?

Wat  was  een  gek  op  de  schoorsteen  dan  wel?

Terwijl  die  gek  een  raadsel voor  mij  bleef , liet  ik  de  vraag  in  de  lucht  hangen.

De  gek  kwam  er.  Na  veel  gestommel  met ladders  en  gerommel  op  het  dak  stond hij  er.

En  nu  maar  afwachten  hoe  het  zou  gaan.

Van  geen  kant  dus!  Die  hele  gek  veranderde  niets  aan  de  rookvorming in  huis.

Het bleef  koud  in  huis!

‘s Morgens  uit  bed  komen was  voor  mij  een  heldendaad.

Nooit  was  mijn  bed  in  de  winter  zo  lekker  als  toen.

Ik  talmde  en  kroop  dieper  onder  de  dekens  totdat  ik  er  niet  meer  aan  ontkwam.

Een  betere  oplossing kwam  er aan. De gaskachel.   Toen  die eenmaal op de markt  kwamen werden  die aangeschaft!

En  ziedaar  voor  het  eerst  werd  het  heerlijk,  gezellig  warm  in  huis.

Ze  werden  geplaatst  in  de  voorkamer  en  de  achterkamer.

Geen  verkleumde  kerst  meer.  Wat  een weelde!

De  gek  bleef  intussen  gewoon op  de  schoorsteen  staan.

Later  keek  ik  in  het woordenboek  wat  een gek  nu eigenlijk is.

Het  woordenboek verklaart : een  gek  is een  beweegbare,  meedraaiende kap,  die  men  op  een  schoorsteen  plaatst  om  het  invallen  van  de  wind  te  beletten.

En  zo  valt  het  kwartje  dan  toch  nog!