De laurenstoren

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen

Leo Vroman

Dicht  bij  ons  huis  liep  de treinrails  over  de weg.

Ik  heb  heel wat  tijd  doorgebracht  voor  een  gesloten  overweg.

Wij  moesten  daar altijd  overheen  om  ergens  te  komen.

Het  station  lag  helemaal  buiten  het  dorp  maar wij  waren  zo  gelukkig  dat  we  er  vlak  bij  woonden.

En  als  het  nodig  was  maakten  wij  een  reisje  naar  Rotterdam.

Ik  werd  al groot, 9  jaar  of zoiets  was  ik  en  vandaag  is  het  feest.

Mijn  moeder  en  ik  gaan  samen  naar  de  stad.  Ik  krijg  vandaag  een  nieuwe  jas,  een  spiksplinter  nieuwe  jas.

Geen  afdankertje  van  mijn  zus. Nee  een  nieuwe  jas,  gekocht  voor  mij.

Moeder  staat  al  aangekleed: hoedje  op,  tasje  in  haar  hand  om  naar   de  trein  te  gaan.  Opschieten  meid”  zegt ze  “anders  halen  we  de  trein  niet”.

Als  we  over  de  dijk  lopen,  luister  ik  naar  het  klikken  van  haar  hakken  op  de  straat.  Ik  heb  vandaag  mijn  zondagse  lakschoenen  aan.

Af  en  toe  moet  ik  wat  harder  lopen  om  haar  bij  te  houden.

Mijn  kniekousen  zijn  helemaal  naar  beneden  gezakt  en  dat  vind  ik  een  naar  gevoel. 

Maar  er  is  geen  tijd  om  ze  omhoog  te  trekken  want  we  zijn  heel  laat.

Puffend  en  hijgend  stappen  we  in  de  trein.  Gelukkig  we   hebben  het  nog  net gehaald.

Als  we  zitten  pakt  moeder haar  portemonnaie  uit  haar  tasje  en  telt  nog  eens  haar  geld.

Ik  kijk  naar  haar  gezicht: zou  het  wel  doorgaan?

Ze  bergt  haar  portemonnaie  weer  op  en  kijkt  een  beetje: ik  weet  niet  goed  hoe  ze  kijkt. In  ieder  geval  niet  blij, vind  ik.

We  stappen  uit  op  het  Blaak Station  en  lopen  naar  de  Hoogstraat.

Dan  zie  ik,  zoals  altijd,  de  Laurenskerk  staan,  zwaar  gehavend  door  de  brand  na  het bombardement  van  1940. 

Een  eenzaam,  verwoest   bouwwerk  midden  in  een open  vlakte  van  puin.   

Ik  kijk  naar  de  toren, die  in  de  steigers  staat.

En  ook  nu  word  ik  weer  verdrietig  bij  het  zien  van  de  toren: een  gehavend geraamte.

Hoe  moet  dit  goed  komen?

Ik  wil  even  blijven  staan  en  kijken. Het  liefst  zou  ik  naar  de toren  toe  lopen om even  heel  dicht  bij  hem  te  zijn.

   

Moeder  trekt  mij  mee. “ Kom, we  hebben  geen tijd  om  te  kijken. Je  hebt  het  toch  al  meer  gezien?”

We  lopen  door  de  Hoogstraat.  Een lege  straat  zonder  huizen.

De  gaten  waar  eens  huizen  stonden,  gapen  mij  aan.  Wanneer  zullen  er  weer  huizen  staan?

“ We  gaan  eerst  maar  eens  bij  Esders  kijken,  die  heeft  tenminste  goede  kwaliteit”  zegt  moeder.

Mijn  hart  zingt: ik  krijg  een  nieuwe  jas, hiep  hoi!

Even  later  staan  wij  bij  de  jassen.  Moeder  haalt  een  bruinige  jas  uit  het  rek.

“Dat  is  voor  meisjes  van  11  jaar  moeder”.

“Dat  geeft  niet,  trek  hem  maar  eens  aan.  We  kopen  hem  op  de  groei” zegt  ze.

Ik  trek  de  jas  aan. De  mouwen  zijn  veel  te  lang  en  de  schouders  hangen  veel  te laag.  Ik  zou  wel  willen  huilen,  met  deze  jas  loop  ik  voor  gek.

“Ja” zegt  moeder “wel  een  beetje  groot” .  Ik  zucht: gelukkig.

Ze  pakt  een  andere : “ hier  trek  deze  eens  aan. Die  lijkt  mij  veel  beter”.

Moeder  kijkt  naar  de  prijs,  ik  naar  de jas.

Vind  ik  hem  mooi?  Ik  weet  het  niet.  Ik  durf  niet  te  zeggen  dat  ik  de  kleur  niet  mooi  vind:  donkerblauw.

“ Zullen  we  deze  dan  maar  nemen?”  Moeder  loopt  al  naar  de kassa.  En  ik,  een  beetje  blij,  er  achter  aan.

“ Zullen  we  er  een  rode  muts  bij  kopen?” zegt  moeder.

Moeder  loopt  mij  al  voor  naar  buiten.

Een  rode  muts?  Ja,  dat  is  mooi!  Vandaag  krijg  ik  ook  nog  een  rode  muts. 
Eigenlijk  vindt  moeder  dat  helemaal  niet  mooi,  weet  ik.  Veel  te  opvallend  vind  ze  altijd.

De  rode  muts  en  de  nieuwe  jas  zitten  nu  in  een  grote  zak.

We  kunnen weer  naar  huis.  De zak  met mijn  nieuwe  kleren  draag  ik zelf.

We  lopen  weer  terug  door  de  Hoogstraat.

Ik  doe alsof  de  Laurenstoren  niet  bestaat. Ik  kijk  gewoon  niet!

Even  later  slaan  wij  af  naar  het  station.  De  trein  komt  gelukkig  over  7  minuten  al.

En  die  is  nog  keurig  op  tijd ook.  Als  alles  mee zit  zijn  we  over  een  half  uurtje  thuis!

De  wederopbouw  van  de Laurenskerk  met  de  omgeving  heeft  jaren  geduurd.

Een  groot  gedeelte  van  mijn  jeugd  stond  de  kerk  in  de  steigers. 

Een  herinnering  aan  de  oorlogsjaren.

In   1970  werd  de  wederopbouw  als  voltooid  gezien.

Later  heb  ik  prachtige  muziekuitvoeringen  bijgewoond  in  de  Laurenskerk.

Gelukkig  dat  dit  prachtige  gebouw  bewaard  is  gebleven  voor  komende  generaties. 

 

Kijk ook  eens op mijn eigen domeinnaam www.meeopdewind.nl 

Binnenkort is dit mijn nieuwe adres.

Voorlopig  publiceer ik  ook  nog  op  blogspot.