Over ijsbloemen en een gek op het dak

Nee  dit  is  geen  Sinterklaas verhaal.
Maar een verhaal over  bevroren  ramen  en  winterkou.

Sinterklaas  kwam  trouwens  helemaal  niet  langs. 

Allemaal  onzin, vond  mijn  moeder.

Wat  zou  ik  graag  dat  huis,  waarin  ik als  kind woonde,  nog  eens  bekijken.

Helaas  is  het  afgebroken  en  staat  er  nu  op dezelfde  plaats  een  modern,  niet  aansprekend  nieuwbouwhuis.

Dat  vind  ik wellicht  zo door  mijn  nostalgisch  verlangen  naar dat  oude  huis  van  vroeger.

Als  ik  uit  school  naar  huis  liep  verlangde  ik  naar  de  vertrouwdheid  van  de groene  luiken. 

En  naar  Tippie  de hond,  die  daar  heerlijk  vrij  over  het erf  rond  sprong  en  ons  op  het  brugje  dat  over  de sloot lag,  opwachtte. 

Toch  is  het  niet  alleen  omgeven  met  romantiek,  dat  vroegere huis. 

Het  was  ook  een  bijzonder koud  huis. 's Winters  stonden,  als  je  's morgens wakker  werd,  de  ijsbloemen  op  de  ramen.

De  washandjes  hingen  bevroren  aan  de  haakjes.

En  als  het  erg  koud  werd  zette  mijn   moeder  zelfs  vrijdags  de  badteil  in  de  huiskamer  voor  de wekelijkse  badbeurt. 

Tja, dat  waren nog  eens  tijden!

Soms  zou  ik  nog  wel  eens  die prachtige  ijsbloemen op  de  ramen  willen  zien. 

Maar  niet  op  onze  ramen  want  daar  hoort  ook  die  ijzige  vrieskou  bij  en  daar  verlang  ik  echt  niet  naar  terug.

Als  de  wind  uit  de  verkeerde  hoek  kwam  ging  de  rook  niet  door  de  schoorsteen  naar  buiten, maar  de  helft  kwam  terug in  de kamer.

Soms  weken  wij  uit  naar  de  voorkamer  en  het  kon  gebeuren  dat   het  daar  beter  ging.

Maar  als  ook  daar  de  rook  niet  werd  afgevoerd  was  mijn  moeder  ten  einde  raad.

En  ik  had  het  koud,  heel  koud!

Er  moest  iets  gebeuren.  Dit was  geen  doen,  hoorde  ik  mijn  moeder zeggen

Er  werd  iemand  bijgeroepen, een  kenner  die  het  wist  en  het  kon  oplossen.

En  dat  leek  ook  te  gaan gebeuren.  Een  gek  op  het dak  plaatsen  dat  zou  zeker  helpen.

Ik  snapte  er  niets  van,  een gek?  Wat  was  dat : een  gek?

Het  kon  geen  mens  zijn  dat  snapte  ik  nog  wel.  Hoewel? Hoewel?

Wat  was  een  gek  op  de  schoorsteen  dan  wel?

Terwijl  die  gek  een  raadsel voor  mij  bleef , liet  ik  de  vraag  in  de  lucht  hangen.

De  gek  kwam  er.  Na  veel  gestommel  met ladders  en  gerommel  op  het  dak  stond hij  er.

En  nu  maar  afwachten  hoe  het  zou  gaan.

Van  geen  kant  dus!  Die  hele  gek  veranderde  niets  aan  de  rookvorming in  huis.

Het bleef  koud  in  huis!

‘s Morgens  uit  bed  komen was  voor  mij  een  heldendaad.

Nooit  was  mijn  bed  in  de  winter  zo  lekker  als  toen.

Ik  talmde  en  kroop  dieper  onder  de  dekens  totdat  ik  er  niet  meer  aan  ontkwam.

Een  betere  oplossing kwam  er aan. De gaskachel.   Toen  die eenmaal op de markt  kwamen werden  die aangeschaft!

En  ziedaar  voor  het  eerst  werd  het  heerlijk,  gezellig  warm  in  huis.

Ze  werden  geplaatst  in  de  voorkamer  en  de  achterkamer.

Geen  verkleumde  kerst  meer.  Wat  een weelde!

De  gek  bleef  intussen  gewoon op  de  schoorsteen  staan.

Later  keek  ik  in  het woordenboek  wat  een gek  nu eigenlijk is.

Het  woordenboek verklaart : een  gek  is een  beweegbare,  meedraaiende kap,  die  men  op  een  schoorsteen  plaatst  om  het  invallen  van  de  wind  te  beletten.

En  zo  valt  het  kwartje  dan  toch  nog!