De zussen van mijn vader

 Vanaf  3-1- 2014  publiceer  ik  nieuwe  verhalen  op: www.meeopdewind.nl


Ik  hoor  het  al  als  ik  bij  de  achterdeur  ben.  Er  wordt  binnen  druk  gepraat.

Er  is  visite.  Een  mevrouw  die  ik  niet  ken.

 “Ga  maar  een  kopje  thee halen.  Corrie  is  in  de  keuken,” zegt  moeder.

Corrie  heeft  het  druk,  ze  ziet  helemaal  rood.

Haar  hoofd  hangt  boven  een  pan.  Ze  is  vlees  aan  het  braden,  voor  morgen.

Morgen  komen  er  vijf  tantes  op  bezoek.

Zij  komen  altijd een  paar  dagen  na  moeders  verjaardag.  En  ze  blijven  de  hele  dag.

Ze  eten  ook  mee  met  het  middageten. 

“Wil  je  me  helpen  met  de boontjes?”

Corrie  zet  een  kopje  thee  voor  mij  neer  op  de  tafel.  En  ook  een volle  teil  met  bonen. 

Poeh,  poeh  dat  zijn  er  veel  vandaag!

Het  schoonmaakmesje  ligt  er   bovenop.

De  volgende  ochtend  ben  ik  al  vroeg  wakker  met  een  blij  gevoel.  

Moeder  is  al beneden,  want  ik  hoor  allerlei  geluiden. 

Ik  weet al  wat  ze  aan  het  doen  is.  Even  kijken  of   ik  het  goed  heb.

Ja  hoor,  ze  is  voor  het  middageten  aan  het  zorgen. 

Als  de  tantes  een  dag  komen,  eten  we   boontjes  met  aardappelen  en  vlees , vaste  prik. 

Plus  komkommer.  Lekker!

Het   is  zomer  en  op  het  land  staan  bonen  en  komkommers  genoeg.

Het  is  nu  negen  uur.  Het  is  hoog  tijd  dat  de  boontjes  op  het  gas  gaan.

“Zo,” zegt  moeder  als  ze  de  pan  op  het  gas  zet.

“Die  brengen  we  even  aan  de  kook.” 

Daarna  worden  ze  op  het  oliestel  gezet.  En, sudderen  maar!  Tot  één  uur.

Als  de  boontjes  om  een  uur  op  tafel  staan,  zijn  het  slappe  slungeltjes.

De  oorspronkelijke  kleur  groen  is  ver  te  zoeken.  Meer  bruinig  of  zo.

Toch  vind  ik  ze   altijd  heerlijk. Ik  ben het nu  eenmaal  zo  gewend.

Als het  een  uur  of  tien  is  zie  ik  ze  druk  pratend  aankomen,  de  tantes.

Eén  tante  heeft  een  paraplu  op.  De  zon  schijnt,  en  toch  een  paraplu?

Later  begreep  ik  dat  ze  dat  deed  omdat haar  bloeddruk  heel  hoog  was.

Ik  geloof  dat  er  toen  nog  weinig  of   geen geneesmiddelen  tegen  waren.

De  zon  mijden,  dat  kon  wel.

Leuk  dat  ze  er  bijna  zijn.  Gezellig!

Het  is  een  drukte  van  belang  als  ze  binnenstappen.

Ze  praten  zoveel  dat  ze  amper  tijd  hebben  hun  mantels  uit  te  doen.

Ze  brengen  vrolijkheid  mee.  En  kunnen  het  opperbest  vinden  met  elkaar.

Ik  geniet  ervan met  volle  teugen.

Ik  kijk  hoe  ze even  later  aan  tafel  zitten.  Naar  hun  mooie  grijze  haren.

Het  springt  en  krult  alle  kanten  op. Bruine  ogen, die  vrolijk  rondkijken.

Twee  tantes  zijn  aan   het  breien.

Ik  word  er  blij  van  en  weet  eigenlijk  niet  waarom.

Ik  kijk  naar  de  foto  van  mijn  vader  op  de  schoorsteenlijst.

Soms ga  ik  vlak  bij  zijn  foto  staan. 

Als  er  geen  andere mensen  in  de kamer  zijn. Als  ik  alleen  ben.

Ik  kijk  naar  de  foto  en dan  naar  mijn  tantes. 

Mijn  tantes  lijken  sprekend  op  zijn foto,  zie  ik  ineens.

Mijn  vader  is  er  al  lang  niet  meer.  Al  voordat  ik  geboren  werd,  is  hij  overleden.

Maar  nu,  vandaag  lijkt  het  alsof  hij  er  ook  een  beetje  is.

De  tafel  voor  het  middageten  is  gedekt.  De  schalen  staan  al  op  tafel.

Moeder  bidt  hardop  zoals  altijd.

Twee tantes  bidden  niet  voor  het  eten.  Dat  weet  ik  nog  van  vorig  jaar. 

En ook  vandaag  houden  ze  hun  ogen  open. Waarom  bidden  ze  niet?

Ik  durf  het  niet  te  vragen.

De  hele  dag  blijf  ik  erbij.  Ik  wil  niets  missen   van  het  feest.

Gelukkig  blijven  ze  ook  nog  de  hele  middag.

Ik  help  Corrie  de  hele  dag.  Eerst  met  de  afwas.

Daarna met  thee  inschenken.  En  later  in  de  middag  ook  nog  met  de  koffie.

Maar  daarna  is  het  feest  toch  echt  bijna  voorbij.

“Wat  denken  jullie  ervan?” zegt  tante  Tine.  Ze  kijkt  op  haar  horloge.

“Het  is  tegen  half vijf.   Eer  we  weer  eens  thuis  zijn  is  het  zeker  half zes.”

“Ja,  en de  mannen  wachten  op  eten,”  zegt  een  andere  tante.

Jammer , dat  zij  nu  al  weer  naar  huis  gaan.  De  dag  is  veel  te  vlug  voorbij.

Ik  loop  met  ze  mee  tot  aan  het  bruggetje.

Tippie,  het  hondje,  loopt  achter  mij  aan.

Daar  gaan  ze  weer  met  zijn  vijven.  De  brug  over,  naar  de  dijk.

Tante  Lidia  zet  haar  paraplu  weer  op.

“We  moeten  het  maar  een  beetje  rustig  aan  doen,”  zegt  ze,  ‘want  het  is  erg  warm.”

Ik  roep  nog  een  keer  heel  hard:  daag,  daag!  

Ze  lachen  en  zwaaien  naar  mij.

“Kom  Tippie,  we  gaan   weer  naar  binnen.  Ze  zijn  weg! ”

Tippie  komt  dicht  naast  mij  lopen  en  samen  gaan  we  terug.

Het kerstfeest van de zondagschool

Vanaf  1  januari 2014 : www.meeopdewind.nl

Morgen  is  het  Kerstfeest.  En  overmorgen  Kerstfeest  van  de  zondagschool.

Ieder   jaar  heb  ik  van  tevoren  een  blij  gevoel  ervan  in  mijn  buik.

Vandaag  niet. Vandaag ben  ik  zenuwachtig.

Ik  ga  op  het kerstfeest  van  de zondagschool Lucas  2  vers  1-14  opzeggen.

Uit  mijn  hoofd,  zonder  in  mijn  bijbeltje  te  kijken.  Tenminste …

Mijn  bijbeltje  ligt  voor  mij  op  tafel. 

Ik  blijf oefenen,  niet  alleen  overdag.  s ’ Avonds  als  ik  op  bed  lig,  ga  ik  door.

Ik  wil  niet  ergens  blijven  steken. 

En  daar  begin  ik weer:  “En  het  geschiedde  in  diezelve  dagen dat  er …”  

Eén  hapering  blijft  maar  terugkomen.  Verder  zit  het  er  helemaal  in.

En  overmorgen  moet  het  goed  gaan!
De  eerste  Kerstdag  oefen  ik  ook  nog  de  hele  dag  door  op  die  éne  hapering.

Er  zitten in  de  kerk  al  aardig  wat  kinderen  als  ik  binnenloop. 

Ook  veel  ouders  met  jongere  broertjes  en  zusjes  die  anders  nog  thuisblijven.

De  kerk  is  tot  wel  de  helft  gevuld  met  mensen. 

Er  wordt  druk  gepraat.  Kerstfeest  vinden  bijna  alle  kinderen echt  een  feest!

De  meester  staat  al  op  het  podium.

Hij heeft  al  een  paar  keer  om  stilte  gevraagd.

Maar  het  kletsen  blijft  maar  doorgaan.  Dat  is  ieder  jaar  hetzelfde. 

Maar  ook  vandaag  wordt  het uiteindelijk  toch  stil. 

Na  de  opening  komt  het  Kerstverhaal.

Ieder  jaar  is  dat  het  eerste  wat  komt.

Het  is  het  belangrijkste  van  het  hele  Kerstfeest:  het  Bijbelverhaal.

Het  wordt  om  de  beurt  door  één  van  de meesters  of  juffrouwen  verteld.

Ik  kijk  blij  naar de  meester  die  vandaag  gaat  vertellen.

Deze  meester  kan  heel  mooi  vertellen. 

Waarover  hij  ook  vertelt,  het  is  altijd  mooi.  Ook  het  vrije  verhaal!

Als  hij  vertelt,  is  het  altijd  muisjesstil  in  de  kerk.

Ik  zie alles  voor  mij  gebeuren.

Maria  en  Jozef.  Daar  lopen  ze  door  de  straten  van  Bethlehem.

Maria  kan  niet  meer.  Waar  moeten  zij  slapen?

Overal  worden  de  deuren  voor  hun  neus  dichtgegooid.

Alle  herbergen  zijn  al  vol.

Ik  word  er  een  beetje  boos  van.  Is  er  dan  nergens  een  plekje?

Het  hele  Kerstverhaal  door   zie  ik  alles  voor  me  gebeuren.

De  herders  zie  ik,  ze  zitten  op  het  veld.  Zij  passen  op  hun  schapen.

De  maan  schijnt!  Sterren  staan  aan  de  hemel.

Opeens dalen  engelen  uit  de  hemel  neer,  zij  roepen  in koor:

“Jezus  Christus  is  geboren.  In  een  stal  in  Bethlehem”!

Ik  zie  een  gammele  stal.  De   kribbe  waarin  Jezus ligt.

En  Maria,  die  heel  blij  is  met  haar  kindje.  En  Jozef  die  voor  alles  zorgt.

De  herders  die  snel lopen,  bijna  rennen.

Elkaar  vragen: “Waar  is  de  stal.  Waar  is  het  Kind?”

“Kijk  daar!”  roepen  ze.  “Kijk  naar  die  ster,  die  wijst  ons  de  weg.”

Ik  kan  het  verhaal  wel  dromen. 

En  toch,  het  is  alsof  ik  het  nooit  eerder  hoorde.

Even  vergeet  ik  dat  ik  daar  zelf  straks  sta  en  Lucas  2  op  moet  zeggen.

Opeens  is  de  meester  klaar.  Het  blijft  nog  even  stil. 

En  dan  gaat  iedereen  weer  kletsen.

Ik  loop  met  de  andere  kinderen  mee  naar  het  orgel . 

Het  is  speciaal  vandaag  voor  ons  neergezet.

We  gaan een  lied  zingen: In  Bethlehems  stal.

En  we  zingen  tweestemmig.  Ik  zing  mee  met  de  tweede  stem.

We  zijn  heel  wat  zaterdagmiddagen  aan  het  oefenen  geweest.

Bij  een  juffrouw  thuis.  En  dat  was  nog  gezellig  ook.

Wij  zingen  heel  mooi, vind  ik .  Kijk  de  mensen  eens  naar  ons  luisteren.

Zij  vinden vast  dat  wij  een  mooi  koor  zijn! 

Tijdens  de pauze  bijt  ik  op  mijn nagels.

Het  komt nu  echt.

Straks sta  ik  daar  en kijkt  iedereen naar mij.

 Het  is  weer  stil  geworden  in  de  kerk.

Daar  klinkt  mijn  naam.  Ik  hoor  hem  van  alle  kanten.

Ik  loop  naar  het  podium.  Iedereen  wacht  op  mij.

Het  is  griezelig  stil  in  de  kerk.

Gelukkig.  Er  komt  een  zondagschooljuffrouw  naast  mij  staan.

“Je  weet  het  echt  wel,” zegt  ze  zachtjes. “ Er  gebeurt  niets.

En  ik  help  je  als  je  het  even  niet  meer  weet.”

Ik  hoor  mezelf  in  de  verte zeggen:  En  het  geschiedde  in  diezelfde  dagen  enz. 

Ik  durf  de  kerk  niet in  te  kijken.

Het  is  eng  als  de  mensen  stil  zijn  en  naar  mij  luisteren.

Maar  gelukkig,  het  gaat  goed.  Het  moeilijke  stukje  is  al  voorbij.

Eindelijk  ben  ik  klaar.  Het  zit  erop  en  ik  ben  niet  blijven  steken.

“Goed  gedaan  hoor,”  zegt  de  juffrouw.

Ik  ben  blij  dat  het  voorbij  is  en  dat  het  goed  ging. 

Ik  loop  snel  terug naar  mijn  plaats.  Naar  de  bank  waar  ik  zat.

Verstopt  tussen  de  andere  kinderen  word  ik  rustig.

De  middag  gaat  nu  heel  snel  voorbij.

Na  het  vrije  verhaal  komt  de  afsluiting.  En  dan?  De  traktatie. 

Snoep.  En een  joekel  van  een  sinaasappel! Jaffa  staat  er  op.  Heerlijk. 

En  ieder  kind  krijgt  een  boek  cadeau. 

Op  een  speciaal  ingeplakt  velletje  papier  staat  je  eigen  naam.

Geschreven  in  mooie  Gotische  letters.  En  ook  hoe  de  zondagschool  heet.

Welke  boek  krijg  ik  vandaag?  Ik  kan  bijna  niet  wachten.

Lezen  is  het  liefste  wat  ik  doe.

Ik  kijk:  Het  zwarte  poesje. Geschreven  door W.G.  van  der  Hulst.

Ik  wist  toen  nog  niet  hoe  prachtig  ik  het  zou  vinden!

Maar  blij  ben  ik   al  wel.  Heel  blij!

Met  in  mijn  handen  het  lekkers  en  de  sinaasappel  loop  ik  terug  naar  mijn  plaats.

Mijn  boekje  draag  ik  mee,  als  een  trofee  tegen  mijn  borst.

Ik  laat  aan  mijn  buurmeisje  trots  mijn   boekje  zien.

En  zij  het  hare.  We  kijken  blij  naar  elkaar.

Thuis  wil  ik  maar  één  ding:  mijn  nieuwe  boekje  lezen.

Maar  we  gaan  eerst  aan  tafel  om  te  eten.

We  zijn  vanavond  met  elf  mensen.  Dat  is  best  veel,  vind  ik.

Jammer  dat  het  al  weer  bijna  voorbij  is.

Dit  is  alweer  de  laatste  kerstmaaltijd.
Hierna  is  het  kerstfeest  bijna  afgelopen.

Een speciaal frou-froutje

Klik  ook op:  www.meeopdewind.nl 
Mijn  nieuwe  adres  vanaf  1  januari  as.


Over oma, de moeder van mijn vader.

Andere grootouders heb ik niet gekend, alleen deze oma.
Zij waren al overleden toen ik werd geboren.
Ik was één van haar 40 kleinkinderen.
Toch zag ze je, ondanks de vele kleinkinderen.
Ze hield van je, dat wist je zeker.

Oma (opoe) woont in bij een getrouwde zoon. Samen met een vrijgezelle oom.
Haar man, mijn opa, is maar negenenveertig jaar geworden.
Evenals mijn eigen vader.
Mijn oom en tante, bij wie ze inwonen, hebben zelf ook drie kinderen.
Het huis is heel klein voor die zeven mensen.
Hoe deden ze dat vroeger toch allemaal?

Het is maandagochtend. Ik sta voor de deur van oma.
Sinds kort werk ik vijf ochtenden in de week bij haar .
“Zo kind, ben je daar?” De deur gaat wagenwijd open.
“Kom er maar gauw in. Wat een wind hè? Kon je er wel tegenin komen?”
“O, met gemak hoor”, zeg ik hijgend.
Ik loop achter haar aan de gang door.
In haar nek dansen krulletjes boven haar opgestoken haar, grijze krulletjes.
Altijd weer kijk ik ernaar.

Even later zit ik aan tafel met een kopje thee voor me.
Hoe gezellig het ook is, ik moet ook voortmaken.
Om 12 uur ga ik al weer naar huis. Oma heeft elke dag
ook nog wel een boodschapje te halen.
“Zal ik eerst maar naar boven gaan?” stel ik voor.
“ Ga je gang maar kind, je weet het zelf allemaal wel”, zegt ze.

In de gang loop ik mijn nichtje tegen het lijf. Zij is net als ik 16 jaar.
Een volle tas met boeken hangt aan haar hand. Ze zit op de MULO.
Op de MULO! Dat zou ik ook graag willen.
Ik vind het eigenlijk niet leuk dat ik haar tegenkom met die tas.
“Daag”, roept ze tegen iedereen die in haar buurt is. En weg is ze.

Het is helemaal niet erg om bij Oma te werken.
Alleen die kapokken bedden opmaken. Dat is een hele heisa.
Daar zie ik elke dag tegenop.
Vijf dagen in de week liggen ze afgehaald op mij te wachten.
Ze moeten eerst worden omgekeerd. Maar dan ben ik er nog niet.
Het kapok moet ook ieder dag worden losgeschud.
Ik loop de trap op naar de twee bedden die op mij wachten!
Aan mij de taak ze keurig opgemaakt achter te laten.
Het stof dat vrijkomt tijdens het schudden, kriebelt in mijn neus.
Ik krijg weer een enorme niesbui. Mijn ogen tranen ervan!
Maar ook vandaag komt er weer een einde aan deze misére.

Blij loop ik naar beneden. Oma zit vast al te wachten met de koffie.
De koffie staat inderdaad al klaar. “Ja , ik hoorde je al aankomen op de trap.”
Zo blij als een kleuter kijk ik naar het frou-froutje op mijn schoteltje.
Die froufroutjes van mijn oma! Zo lekker als toen heb ik ze
nooit meer gevonden. Ieder probeersel is een klap in mijn gezicht.
“Drink het maar lekker warm op, kind.”
Ik geniet van de koffie. Van het samen zijn met oma.
Zoals ze daar zit, vol verwachting of de koffie mij smaakt.
Ze kletst honderduit. Haar bruine ogen lachen mij toe.
Het kopje dat ze vasthoudt, hangt steeds schever in haar hand.
Straks ligt het op de grond. “Uw kopje hangt schuin, oma”, zeg ik.
Voor even houdt ze het recht. Een seconde later hangt het weer scheef.
Iedere dag komt er zo koffie op het zeil terecht.
Na de koffie poets ik het zeil meteen schoon.

Maar na een heel weekeind morsen kan ik poetsen tot sint-juttemis.
Ik krijg het dan niet meer schoon. Alleen een druppeltje Vim doet wonderen.
Maar dat is ten strengste verboden. Het zeil wordt er kaal van, zegt oma.
Een dilemma voor me. Ik moet kiezen tussen vies zeil of stiekem Vim gebruiken.
Mijn wens voor schoon zeil wint het nog al eens van haar gebod.
Tja, zoiets blijft toch hangen blijkbaar!
Overigens: het zeil is mooi gebleven, ondanks de Vim!

Om half twaalf ga ik , als afsluiting, om de boodschappen.
Om de paar dagen haal ik froufroutjes.
Ik ben niet de enige die bij haar langskomt en froufroutjes eet.
Iedereen is altijd welkom. En oma is altijd thuis en zit in haar stoel.
Een eigen autootje waarmee ze op stap kon, bestond nog niet eens
in haar dromen.
En of zij kon fietsen? Ik betwijfel het.

Ik genoot van haar vrolijkheid. Van haar pretogen als zij mij aankeek.
En soms speelde zij een gezelschapsspelletje met me.
Zij hield van domino, ganzenbord en mens erger je niet.
Ik leerde van haar hoe gezellig het is om met elkaar een spelletje te spelen.
En ik ben het altijd blijven doen!
Eerst met de kinderen en nu met de kleinkinderen
Gelukkig zijn er familieleden die er zich voor lenen. Het zelf even graag doen.
En zo reizen dingen de tijd door!

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink. Edit

← Gekleurde scherfjes

Gekleurde scherfjes

Mijn  wereld  toen  ik  een  jaar  of  zes  was …

Het  is  warm,  heel  warm.  Al  dagenlang.

De  koeien in  de  wei  naast  het  huis  liggen  loom  in  het  gras.

Met  lodderige  ogen kijken  zij  in  het  niets,  zo  lijkt  het.

De  boterbloemen  om  hen  heen  hangen  slap  naar  beneden.

Het  is  woensdagmiddag  en  alleen  ik  ben  thuis.

De  andere  kinderen  zijn  ergens  naartoe.  Spelen  of  zo.

Nu  de  zon  al  dagenlang  schijnt,  is  de  aarde  uitgedroogd  en  heel  hard.

Zo  hard  dat  er  scheuren  in  zijn  gekomen.

Als  ik  over  het  land  kijk,  daar  waar  geen  groenten  staan,  zie  ik  heel

diepe  scheuren,

De  lucht  boven  het  land  zindert  van  de warmte.

Ik  heb  het  warm.  Ik  voel  even  aan  mijn  arm,  die  gloeit helemaal.

Ik  loop  naar  de  voorkant  van  ons  huis,  waar  ook  het   bruggetje  is  naar   de  weg.

Aan  de  zijkant  van  het  erf,  naar  het  slootje  toe,  staan  heel  veel  paardebloemen.

Het ziet  daar  helemaal  geel.

Het  lopen  gaat  best  een  beetje  zwaar  door  het  nieuwe  puin  dat  op  het  erf  ligt.

Gistermiddag  is  er  puin  gestort.  De  auto  die  het  puin  bracht,  was  helemaal

volgeladen.   Eerst  lag  het  op  een  grote  hoop.

Maar  later  hebben  de  werkmannen  het  over  het  erf  verdeeld.

Ik weet  het  nog heel  goed  van  de vorige  keer,  toen  er  ook nieuw  puin  op

het  erf  werd  gestort. 

In  dat  puin  zitten  heel  veel  stukjes  gekleurd  glas.

Soms  zijn  het  grote  scherven,  maar  er  zitten  ook  heel  kleine  bij.

Kijk,  daar  schittert  iets.  Daar  ligt vast  een  stukje  glas.

Ik  buk.  Ja,  daar  ligt  een  rood  scherfje. Ik  probeer  het  te  pakken,  maar  het  zit 

veel  te  vast  in  de  aarde.

Misschien,  als  ik  op  mijn  knieën  ga  zitten,  dat  het  wel  lukt.

Ik  peuter  net  zo  lang  met  mijn  nagel  tot  ik  het scherfje  te  pakken  heb.

Ik  leg  het  in  mijn  rechterhand. De  zon  petst er  een  straal  in. 

Ik  houd  mijn  hand  een  beetje  anders …  en  weer  zo’n  flits.

Ik  sta  op  en  voel  aan  mijn  knieën.  Er  zijn scherpe  stukjes  puin  op  achtergebleven.

Met  mijn  rechterhand  veeg  ik  ze  eraf.   Wat  gebeurt  er?  

Er  zitten  allemaal  putjes in  mijn  huid!  Ik  veeg  nog  eens  met  mijn  hand over  mijn 

knieën,  maar  de  putjes  blijven  er  gewoon  in.

Ik  loop  naar  het  stoepje  van  de  voordeur.  Die  deur  wordt  bijna  nooit  gebruikt.

Bijna  iedereen  komt  achterom.

Op  het  stoepje leg  ik  het scherfje  neer  en  ga  er  nog  meer  zoeken.

Ik  leg  ze  onder  elkaar,  in  een  lange  rij.

Rode,  gele,  groene,  oranje,  allemaal  verschillend  van  kleur.

Ik  kijk,  en  houd  mijn  adem  in.  Wat  mooi!

Het  lijkt  wel  het  raam  van  de  kerk.  Als  daar  de  zon  op  schijnt,  heeft  het  ook  van 

die  mooie  kleuren.  Ik  heb  nog  één  klein  scherfje  in  mijn  hand.  Dat  leg  ik  helemaal  onderaan,  want  het  is  het  allerkleinst.

Ik  kijk  naar  de  lange  rij  en  frons  mijn  voorhoofd.  Het  laatste  scherfje  ligt  niet  goed,  het  ligt  verkeerd.

Ik  pak  het op, leg  het  ver  van  de andere  in  een  hoekje  neer.

Zo  is  het  goed, daar  hoort  het. 

Ik  luister.  Ik  word  geroepen:  “We  gaan  eten!”

Mijn  oudste  zus  heeft  het  raam  naar  omhoog  geschoven.

Ze  steekt  haar  hoofd  naar  buiten.

Ik  wil  haar  alles  laten  zien  en  roep  trots:  “Kijk  eens!”

Terwijl  ik  met  mijn  vinger  naar  de  steentjes  wijs. 

Maar  mijn  zus  roept:  “ Opschieten!”

En  het  raam  wordt  weer  naar  beneden  geschoven.

Ik  luister  naar  het  raam  dat  een stroef  geluid  maakt  als  het  door  de  sponning  loopt.

Nog  even  kijk  ik  naar  mijn  glasscherfjes.

Dan  ren  ik  zo  hard  als  ik  kan over  het  grote  erf  naar  de  achterdeur.

Ik  ren  voorbij  het  kuurtentje,  waarin  mijn broer  ziek  ligt.

Ik  moet heel  snel  zijn,  anders  ben  ik  te  laat!

Voor  het  granieten  aanrecht  staat  de  stoel  al  klaar  om  daarop  staande  mijn  handen  te  wassen.

Corrie,  mijn  oudste  zus,  tilt  mij  erop.

“Wat  een  vuile  handen!  Wat heb  je  uitgespookt?”  “Gespeeld,”  zeg  ik.

“Ga  maar  gauw  aan  tafel.”

In  de  achterkamer  is  de  tafel  gedekt  en  achter  ieder  bord  staat  een  stoel.

Ik  weet  goed  waar  ik  zit.  En  ik  weet ook  hoeveel  stoelen  er  zijn.

Ik  heb  ze  al  vaak  geteld.

Als  ik  om  de  tafel  heen  naar  mijn  plaats  loop,  geef  ik  elke  stoel  een  tikje.

Het  zijn  er  precies  negen.  Bijna  iedereen  zit  al  aan  tafel.

Nog  hijgend  van  het  harde  lopen  klim  ik  op  mijn  stoel.

“We  zullen  bidden,”  zegt  moeder.

Ik  vouw  mijn  handen.  Moeder  bidt  hardop,  met  eigen  woorden.

Ik  weet  goed  wat  moeder  gaat  bidden.

Iedere  dag  vraagt  ze  aan  God  vergeving  voor  alle  zonden.

De  Heere  woont  in  de  hemel.  Zijn  ogen  zien  alles.  Hij  weet  ook  alles.

Het  bidden  duurt  lang  vandaag. 

Wat  is  er  veel  te  vragen  aan  God.

Ik  breng  mijn  handen  voor  mijn  ogen en  haal  mijn  vingers  een  beetje

van  elkaar. 

Door  de kleine  spleetjes  gluur  ik  naar  moeder  en  naar  de  grote  kinderen.

Heel  even  maar,  want  ‘kijken  is  oneerbiedig’,  zegt  moeder.  En  God  ziet  het!

Ze  hebben  allemaal  hun  ogen  dicht,  zie  ik
Dan  zegt  moeder  Amen.  Nu  kunnen  we  gaan  eten.