Aardbeien alleen de kleur al is een feest op zich.
Als ik ze koop, dan het liefst onze eigen, heerlijk sappige Hollandse aardbeien.
Gerijpt in het
zonnetje dat hier
schijnt.
Het was vroeger
dan ook echt
een zomervrucht.
Tegenwoordig staan ze
met Kerst volop
in de winkels.
Maar die halen
het niet bij
de vroegere aardbeien
die ik in de zomer
plukte: zo van
het land in de
mand mee naar huis.
En dan maar genieten!
Ik loop door
het winkelcentrum. He
kijk eens, daar staan
de eerste aardbeien
van het seizoen
al.
Ze staan prachtig
op een schap uitgestald en zien
er aanlokkelijk uit.
Ik zie opeens de
vers geplukte, volle
mandjes aardbeien uit
mijn schooltijd weer voor me. Mooie grote
aardbeien net geplukt
van het land.
En ik zit
weer op mijn
knietjes in het
aardbeienveld en doe
mijn best de
anderen bij te
houden. Iedereen plukt
snel, zo vroeg
in de ochtend.
Hoe meer mandjes
je vol plukt, hoe voller
je portemonnee.
Soms betalen de
tuinders per uur
maar vandaag gaat
het om de hoeveelheid die
je plukt.
Hoeveel mandjes je
vol krijgt.
Dat vind ik
het leukst, want
dan zit er
een beetje de sport
in hoe snel ben je?
Het is nu
nog goed te
doen, maar volgens
de berichten gaat
het een warme
dag worden. Dat
belooft wat!
Ik hoop dat
het niet al
te warm wordt,
want de grond
is al droog genoeg.
Mijn knieën
zijn rood en pijnlijk. Na
drie dagen zitten
op de harde, droge aarde
is dat geen wonder.
Kijk, hier zit
nog niemand, dan
wordt dit mijn
plekje voor vandaag
Ik zie wel
wie er naast mij
komt zitten. Ik
laat mij verrassen.
Als het maar
iemand is die
niet zo razend
snel plukt.
Het leukst is
het als je
iemand treft waar
je gelijk mee
optrekt.
Dat is gezelliger
dan dat meisje
gisteren. Zij was na
een half uurtje bijna uit het zicht.
Nou ja, een
beetje overdreven maar
ze was wel heel snel!
Wacht eens, er komt
vandaag weer een
meisje naast mij
zitten.
Ik ken haar
niet, we geven
elkaar even een
hand, dan is het
gelijk wat gezelliger.
En na even
weet ik het
al. Vandaag heb ik
het echt getroffen!
We trekken helemaal
gelijk op.
We verwisselen gelijktijdig onze volle mandjes
voor een lege.
Al keuvelend lopen
we terug. Het
wordt nog leuk
vandaag!
Om een uur
of tien komt
de stemming er
echt in.
Een van de
oudere pluksters heeft zin
om te zingen en zet
Vader Jacob in.
Een heel bekende
canon die vrijwel
iedereen kent.
Even later wordt
er van alle kanten ingezet en
meegezongen.
Dit vind ik
nou leuk, met zijn
allen zingen. En
iedereen zingt mee
vandaag.
Zonder
aanwijzingen, helemaal spontaan
wordt het een
canon die over
het land gonst.
De canon wordt iedere keer ergens anders opnieuw
ingezet.
Ik heb zo, al
plukkend, heel veel
liedjes geleerd.
Oude liedjes die
nu weinig of
nooit meer gezongen
worden.
In
bejaardencentra hoor je
ze nog. Vaak begeleid
door een piano.
Vooral smartlappen of
levensliederen waren in,
zoals: “ een meisje van
even 8 jaar”.
“Achter bij het
stille klooster”, maar
ook andere.
Canons, zoals: “
brand in Mokum”. “ Vader Jacob”
en “De uil zat in de Olmen”
Aardbeien
plukken is niet direct
mijn favoriete bezigheid, maar
het zingen vind
ik geweldig.
Het gevoel van
saamhorigheid! Iedereen die met hetzelfde bezig is.
Een zonnetje dat
vriendelijk schijnt, en
in de ochtend nog niet
te warm is!
Het kan vanochtend
niet op!
Later zong ik
die liedjes voor
mijn kleinkinderen.
En het leuke
is dat mijn kleindochter ze
weer leert aan
haar oppaskinderen.
Die vragen haar
dan: “ zing nog eens
een liedje van
je oma?”
Ze heeft mij gevraagd of ik
ze wil opschrijven omdat zij
ze niet allemaal
meer precies weet.
En ook omdat
zij ze niet wil vergeten.
Wat mooi toch
dat zo de liedjes en
dingen uit het
verleden, zonder dat je
het weet voortrollen. Dat
je daar niets
aan hoeft te
doen!
Ik sta nog
steeds bij de
aardbeien. Het ziet er
heel feestelijk uit.
Aardbeien
kopen, het blijft
een feestje voor
mij.
Voorzichtig zet ik
het doosje op
een apart plaatsje
in mijn winkelkar,
want het is
een tere vrucht. Voorzichtigheid
is geboden.
Ik weet welke
tuinder hier de
aardbeien voor de
verkoop aanvoert.
Het zit wel goed.
Het zit wel goed.
Vroeger
gebeurde het, ( nu klap
ik uit de school) dat
ik wat mooie, grote aardbeien,
voor het gezicht bovenop
moest leggen.
Ik had daar
eerlijk gezegd wat
moeite mee!
Deze ervaring heeft
mij echter zo
wijs gemaakt dat
ik altijd even
aan de onderkant van het bakje
kijk.
Is hier ook
alles pluis? Waarschijnlijk is
het niet nodig maar
toch…
En tegenwoordig kun
je het heel goed te
zien, nu de bakjes
doorzichtig zijn!
Even later ga ik
met mijn doosje
overheerlijke, sappig Hollandse
aardbeien naar huis.
Gerijpt in het
zonnetje dat hier
schijnt.
Gijs heeft vast
al gedekt voor
de lunch. Straks
gaan we samen
smullen!
Sommige bedrijven
telen in de zomer
aardbeien waar kinderen ze kunnen komen plukken. Je kunt
er met je kroost een
dagje uit van
maken.
Op een leuke, originele manier: terug naar de natuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten