De zussen van mijn vader

 Vanaf  3-1- 2014  publiceer  ik  nieuwe  verhalen  op: www.meeopdewind.nl


Ik  hoor  het  al  als  ik  bij  de  achterdeur  ben.  Er  wordt  binnen  druk  gepraat.

Er  is  visite.  Een  mevrouw  die  ik  niet  ken.

 “Ga  maar  een  kopje  thee halen.  Corrie  is  in  de  keuken,” zegt  moeder.

Corrie  heeft  het  druk,  ze  ziet  helemaal  rood.

Haar  hoofd  hangt  boven  een  pan.  Ze  is  vlees  aan  het  braden,  voor  morgen.

Morgen  komen  er  vijf  tantes  op  bezoek.

Zij  komen  altijd een  paar  dagen  na  moeders  verjaardag.  En  ze  blijven  de  hele  dag.

Ze  eten  ook  mee  met  het  middageten. 

“Wil  je  me  helpen  met  de boontjes?”

Corrie  zet  een  kopje  thee  voor  mij  neer  op  de  tafel.  En  ook  een volle  teil  met  bonen. 

Poeh,  poeh  dat  zijn  er  veel  vandaag!

Het  schoonmaakmesje  ligt  er   bovenop.

De  volgende  ochtend  ben  ik  al  vroeg  wakker  met  een  blij  gevoel.  

Moeder  is  al beneden,  want  ik  hoor  allerlei  geluiden. 

Ik  weet al  wat  ze  aan  het  doen  is.  Even  kijken  of   ik  het  goed  heb.

Ja  hoor,  ze  is  voor  het  middageten  aan  het  zorgen. 

Als  de  tantes  een  dag  komen,  eten  we   boontjes  met  aardappelen  en  vlees , vaste  prik. 

Plus  komkommer.  Lekker!

Het   is  zomer  en  op  het  land  staan  bonen  en  komkommers  genoeg.

Het  is  nu  negen  uur.  Het  is  hoog  tijd  dat  de  boontjes  op  het  gas  gaan.

“Zo,” zegt  moeder  als  ze  de  pan  op  het  gas  zet.

“Die  brengen  we  even  aan  de  kook.” 

Daarna  worden  ze  op  het  oliestel  gezet.  En, sudderen  maar!  Tot  één  uur.

Als  de  boontjes  om  een  uur  op  tafel  staan,  zijn  het  slappe  slungeltjes.

De  oorspronkelijke  kleur  groen  is  ver  te  zoeken.  Meer  bruinig  of  zo.

Toch  vind  ik  ze   altijd  heerlijk. Ik  ben het nu  eenmaal  zo  gewend.

Als het  een  uur  of  tien  is  zie  ik  ze  druk  pratend  aankomen,  de  tantes.

Eén  tante  heeft  een  paraplu  op.  De  zon  schijnt,  en  toch  een  paraplu?

Later  begreep  ik  dat  ze  dat  deed  omdat haar  bloeddruk  heel  hoog  was.

Ik  geloof  dat  er  toen  nog  weinig  of   geen geneesmiddelen  tegen  waren.

De  zon  mijden,  dat  kon  wel.

Leuk  dat  ze  er  bijna  zijn.  Gezellig!

Het  is  een  drukte  van  belang  als  ze  binnenstappen.

Ze  praten  zoveel  dat  ze  amper  tijd  hebben  hun  mantels  uit  te  doen.

Ze  brengen  vrolijkheid  mee.  En  kunnen  het  opperbest  vinden  met  elkaar.

Ik  geniet  ervan met  volle  teugen.

Ik  kijk  hoe  ze even  later  aan  tafel  zitten.  Naar  hun  mooie  grijze  haren.

Het  springt  en  krult  alle  kanten  op. Bruine  ogen, die  vrolijk  rondkijken.

Twee  tantes  zijn  aan   het  breien.

Ik  word  er  blij  van  en  weet  eigenlijk  niet  waarom.

Ik  kijk  naar  de  foto  van  mijn  vader  op  de  schoorsteenlijst.

Soms ga  ik  vlak  bij  zijn  foto  staan. 

Als  er  geen  andere mensen  in  de kamer  zijn. Als  ik  alleen  ben.

Ik  kijk  naar  de  foto  en dan  naar  mijn  tantes. 

Mijn  tantes  lijken  sprekend  op  zijn foto,  zie  ik  ineens.

Mijn  vader  is  er  al  lang  niet  meer.  Al  voordat  ik  geboren  werd,  is  hij  overleden.

Maar  nu,  vandaag  lijkt  het  alsof  hij  er  ook  een  beetje  is.

De  tafel  voor  het  middageten  is  gedekt.  De  schalen  staan  al  op  tafel.

Moeder  bidt  hardop  zoals  altijd.

Twee tantes  bidden  niet  voor  het  eten.  Dat  weet  ik  nog  van  vorig  jaar. 

En ook  vandaag  houden  ze  hun  ogen  open. Waarom  bidden  ze  niet?

Ik  durf  het  niet  te  vragen.

De  hele  dag  blijf  ik  erbij.  Ik  wil  niets  missen   van  het  feest.

Gelukkig  blijven  ze  ook  nog  de  hele  middag.

Ik  help  Corrie  de  hele  dag.  Eerst  met  de  afwas.

Daarna met  thee  inschenken.  En  later  in  de  middag  ook  nog  met  de  koffie.

Maar  daarna  is  het  feest  toch  echt  bijna  voorbij.

“Wat  denken  jullie  ervan?” zegt  tante  Tine.  Ze  kijkt  op  haar  horloge.

“Het  is  tegen  half vijf.   Eer  we  weer  eens  thuis  zijn  is  het  zeker  half zes.”

“Ja,  en de  mannen  wachten  op  eten,”  zegt  een  andere  tante.

Jammer , dat  zij  nu  al  weer  naar  huis  gaan.  De  dag  is  veel  te  vlug  voorbij.

Ik  loop  met  ze  mee  tot  aan  het  bruggetje.

Tippie,  het  hondje,  loopt  achter  mij  aan.

Daar  gaan  ze  weer  met  zijn  vijven.  De  brug  over,  naar  de  dijk.

Tante  Lidia  zet  haar  paraplu  weer  op.

“We  moeten  het  maar  een  beetje  rustig  aan  doen,”  zegt  ze,  ‘want  het  is  erg  warm.”

Ik  roep  nog  een  keer  heel  hard:  daag,  daag!  

Ze  lachen  en  zwaaien  naar  mij.

“Kom  Tippie,  we  gaan   weer  naar  binnen.  Ze  zijn  weg! ”

Tippie  komt  dicht  naast  mij  lopen  en  samen  gaan  we  terug.