Gekleurde scherfjes

Mijn  wereld  toen  ik  een  jaar  of  zes  was …

Het  is  warm,  heel  warm.  Al  dagenlang.

De  koeien in  de  wei  naast  het  huis  liggen  loom  in  het  gras.

Met  lodderige  ogen kijken  zij  in  het  niets,  zo  lijkt  het.

De  boterbloemen  om  hen  heen  hangen  slap  naar  beneden.

Het  is  woensdagmiddag  en  alleen  ik  ben  thuis.

De  andere  kinderen  zijn  ergens  naartoe.  Spelen  of  zo.

Nu  de  zon  al  dagenlang  schijnt,  is  de  aarde  uitgedroogd  en  heel  hard.

Zo  hard  dat  er  scheuren  in  zijn  gekomen.

Als  ik  over  het  land  kijk,  daar  waar  geen  groenten  staan,  zie  ik  heel

diepe  scheuren,

De  lucht  boven  het  land  zindert  van  de warmte.

Ik  heb  het  warm.  Ik  voel  even  aan  mijn  arm,  die  gloeit helemaal.

Ik  loop  naar  de  voorkant  van  ons  huis,  waar  ook  het   bruggetje  is  naar   de  weg.

Aan  de  zijkant  van  het  erf,  naar  het  slootje  toe,  staan  heel  veel  paardebloemen.

Het ziet  daar  helemaal  geel.

Het  lopen  gaat  best  een  beetje  zwaar  door  het  nieuwe  puin  dat  op  het  erf  ligt.

Gistermiddag  is  er  puin  gestort.  De  auto  die  het  puin  bracht,  was  helemaal

volgeladen.   Eerst  lag  het  op  een  grote  hoop.

Maar  later  hebben  de  werkmannen  het  over  het  erf  verdeeld.

Ik weet  het  nog heel  goed  van  de vorige  keer,  toen  er  ook nieuw  puin  op

het  erf  werd  gestort. 

In  dat  puin  zitten  heel  veel  stukjes  gekleurd  glas.

Soms  zijn  het  grote  scherven,  maar  er  zitten  ook  heel  kleine  bij.

Kijk,  daar  schittert  iets.  Daar  ligt vast  een  stukje  glas.

Ik  buk.  Ja,  daar  ligt  een  rood  scherfje. Ik  probeer  het  te  pakken,  maar  het  zit 

veel  te  vast  in  de  aarde.

Misschien,  als  ik  op  mijn  knieën  ga  zitten,  dat  het  wel  lukt.

Ik  peuter  net  zo  lang  met  mijn  nagel  tot  ik  het scherfje  te  pakken  heb.

Ik  leg  het  in  mijn  rechterhand. De  zon  petst er  een  straal  in. 

Ik  houd  mijn  hand  een  beetje  anders …  en  weer  zo’n  flits.

Ik  sta  op  en  voel  aan  mijn  knieën.  Er  zijn scherpe  stukjes  puin  op  achtergebleven.

Met  mijn  rechterhand  veeg  ik  ze  eraf.   Wat  gebeurt  er?  

Er  zitten  allemaal  putjes in  mijn  huid!  Ik  veeg  nog  eens  met  mijn  hand over  mijn 

knieën,  maar  de  putjes  blijven  er  gewoon  in.

Ik  loop  naar  het  stoepje  van  de  voordeur.  Die  deur  wordt  bijna  nooit  gebruikt.

Bijna  iedereen  komt  achterom.

Op  het  stoepje leg  ik  het scherfje  neer  en  ga  er  nog  meer  zoeken.

Ik  leg  ze  onder  elkaar,  in  een  lange  rij.

Rode,  gele,  groene,  oranje,  allemaal  verschillend  van  kleur.

Ik  kijk,  en  houd  mijn  adem  in.  Wat  mooi!

Het  lijkt  wel  het  raam  van  de  kerk.  Als  daar  de  zon  op  schijnt,  heeft  het  ook  van 

die  mooie  kleuren.  Ik  heb  nog  één  klein  scherfje  in  mijn  hand.  Dat  leg  ik  helemaal  onderaan,  want  het  is  het  allerkleinst.

Ik  kijk  naar  de  lange  rij  en  frons  mijn  voorhoofd.  Het  laatste  scherfje  ligt  niet  goed,  het  ligt  verkeerd.

Ik  pak  het op, leg  het  ver  van  de andere  in  een  hoekje  neer.

Zo  is  het  goed, daar  hoort  het. 

Ik  luister.  Ik  word  geroepen:  “We  gaan  eten!”

Mijn  oudste  zus  heeft  het  raam  naar  omhoog  geschoven.

Ze  steekt  haar  hoofd  naar  buiten.

Ik  wil  haar  alles  laten  zien  en  roep  trots:  “Kijk  eens!”

Terwijl  ik  met  mijn  vinger  naar  de  steentjes  wijs. 

Maar  mijn  zus  roept:  “ Opschieten!”

En  het  raam  wordt  weer  naar  beneden  geschoven.

Ik  luister  naar  het  raam  dat  een stroef  geluid  maakt  als  het  door  de  sponning  loopt.

Nog  even  kijk  ik  naar  mijn  glasscherfjes.

Dan  ren  ik  zo  hard  als  ik  kan over  het  grote  erf  naar  de  achterdeur.

Ik  ren  voorbij  het  kuurtentje,  waarin  mijn broer  ziek  ligt.

Ik  moet heel  snel  zijn,  anders  ben  ik  te  laat!

Voor  het  granieten  aanrecht  staat  de  stoel  al  klaar  om  daarop  staande  mijn  handen  te  wassen.

Corrie,  mijn  oudste  zus,  tilt  mij  erop.

“Wat  een  vuile  handen!  Wat heb  je  uitgespookt?”  “Gespeeld,”  zeg  ik.

“Ga  maar  gauw  aan  tafel.”

In  de  achterkamer  is  de  tafel  gedekt  en  achter  ieder  bord  staat  een  stoel.

Ik  weet  goed  waar  ik  zit.  En  ik  weet ook  hoeveel  stoelen  er  zijn.

Ik  heb  ze  al  vaak  geteld.

Als  ik  om  de  tafel  heen  naar  mijn  plaats  loop,  geef  ik  elke  stoel  een  tikje.

Het  zijn  er  precies  negen.  Bijna  iedereen  zit  al  aan  tafel.

Nog  hijgend  van  het  harde  lopen  klim  ik  op  mijn  stoel.

“We  zullen  bidden,”  zegt  moeder.

Ik  vouw  mijn  handen.  Moeder  bidt  hardop,  met  eigen  woorden.

Ik  weet  goed  wat  moeder  gaat  bidden.

Iedere  dag  vraagt  ze  aan  God  vergeving  voor  alle  zonden.

De  Heere  woont  in  de  hemel.  Zijn  ogen  zien  alles.  Hij  weet  ook  alles.

Het  bidden  duurt  lang  vandaag. 

Wat  is  er  veel  te  vragen  aan  God.

Ik  breng  mijn  handen  voor  mijn  ogen en  haal  mijn  vingers  een  beetje

van  elkaar. 

Door  de kleine  spleetjes  gluur  ik  naar  moeder  en  naar  de  grote  kinderen.

Heel  even  maar,  want  ‘kijken  is  oneerbiedig’,  zegt  moeder.  En  God  ziet  het!

Ze  hebben  allemaal  hun  ogen  dicht,  zie  ik
Dan  zegt  moeder  Amen.  Nu  kunnen  we  gaan  eten.