Ik was een meisje van een jaar of 8 toen ik van mijn oudste broer, die toen 23 was, het sprookjesboek van Grimm kreeg.
Het was de 4e druk van de volledige uitgave van Grimm met prachtige illustraties van
Anton Pieck.
Ik vond het allereerst al geweldig dat ik zo’n prachtig dik boek kreeg.
En al was ik nog erg jong voor de moeilijke taal, ik voelde al wel dat er veel meer werd verteld dan ik begreep.
Mijn moeder vond het helemaal niks. Zij had een hekel aan sprookjes en vond het allemaal klinkklare onzin Sprookjes vertelden leugens en al dat fantaseren was nergens goed voor.
Ik moest mijn tijd er niet aan verdoen door ze te lezen.
Het was een netelige kwestie voor mij want ik wilde ze graag lezen, en voelde mij ook weer niet happy als ik ze soms stiekem las.
Later begreep ik dat in sprookjes oude volksverhalen schuilgaan die mondeling werden doorverteld. Zij behoren tot een bepaalde cultuur.
In die Volksverhalen zijn verborgen wijsheden te ontdekken.
Ze staan vol tegenstellingen. Het goede wordt beloond, het kwade gestraft. Dom staat tegenover slim.
In sprookjes is veel, bijna alles mogelijk, tijd en ruimte kunnen vervagen.
Boeken hebben altijd veel voor mij betekend en daarom ook ben ik zuinig op alle boeken.
Het sprookjesboek was echter toch van een andere orde.
En toen mijn broer 2 jaren later verongelukte, was ik erg geschokt en werd het boek een kostbare, dierbare herinnering aan hem.
Inmiddels heeft de tijd het doen vergelen, maar het is nog wel geheel compleet.
Het is gedrukt in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Op cursussen kreeg ik opdrachten om sprookjes te schrijven.
In mijn achterhoofd speelden de herinneringen aan mijn broer en het gekregen sprookjesboek,
bewust of onbewust mee.
In mijn volgende blog wil ik een vroeger geschreven sprookjesachtig verhaal gaan weergeven.
Maar niet voordat ik heb verteld over mijn “Mijn sprookjesboek”.
In dat verhaal vertelt een dorpsplein over zichzelf, wat het meemaakt in de loop van een lang bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten