Ik ben deze week in Zeeland als mantelverzorger bij een familielid.
Het leven heeft veel leermomenten.
Er valt altijd wel iets te leren ook als je ouder wordt.
Omdat ik vorige week mijn schrijfsel lang genoeg vond heb ik een stukje weg
gelaten wat er eigenlijk bij hoorde.
Ik wil het alsnog plaatsen omdat het er nu eenmaal voor geschreven is.
En het komt prima uit omdat ik deze week niet aan schrijven toekom.
Bovendien vang ik zo 2 vliegen in één klap.
Ik ben een blog begonnen om over alles wat ik zie en wat mij ter harte gaat
te kunnen schrijven.
En dierenleed gaat mij ter harte omdat dieren van ons afhankelijk zijn.
Wij voor hen verantwoordelijkheid dragen.
Een poosje geleden was er een open dag in mijn omgeving.
Er waren allerlei bedrijven die hun deuren wijd open zetten voor het publiek.
Ik ging er op af.
Zo kwam ik terecht bij een hypermoderne veehouderij.
De veehouder vertelde trots aan ieder die het horen wilde hoe goed de dieren wel niet werden verzorgd.
Het voorbeeld was voor handen. Hij wees naar een varken.
Het dier lag op een houten vlonder in een klein hok, meer een hoge houten kooi.
Het moest jongen krijgen en had alleen maar ruimte om stil te blijven liggen.
Het varken werd iedere dag getemperatuurd en zodra het maar iets verhoging
had kreeg het antibiotica.
Kan het wranger vraag ik mij af.
Ik kreeg hetzelfde gevoel van vroeger uit mijn kindertijd: het ging weer mijn
begrip te boven.
Ik ben even naar buiten gelopen om de frisse lucht in te ademen.
Ik vind dat zo'n varken een vreselijk leven heeft.
Het varken uit mijn kinderjaren had in ieder geval een veel beter leven!
Het had genoeg levensruimte. En dat heeft ieder wezen nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten