Bij nader inzien heb ik dat al gedaan. Mijn
blog is het resultaat.
Toen ik 51 jaar geleden met Gijs trouwde kreeg
ik al gauw een prachtig, wit dagboek met slotje van hem. Een boekje om zelf in te gaan schrijven.
Dit is voor mij nog altijd het mooiste cadeau dat ik kreeg.
Het bleek precies in de roos te zijn, dat
dagboekje.
Als ik met dat kleine sleuteltje, het
dagboekje, sloot of opende had ik een speciaal gevoel. Een gevoel van, dit is
nu helemaal van mezelf.
Hier draag ik de verantwoording over, en hierover heb ik zelf de
regie.
Wat ik erin zet, ligt in mijn handen. Later,
bleek dat ook weer niet helemaal waar.
Het gaf mij een gevoel van vrijheid! Alsof de
wereld groter werd.
Er ontstond iets nieuws in mijn leven:
schrijven.
Ik herinnerde mij weer hoe fijn ik het op
school vond om opstellen te schrijven.
Raar eigenlijk dat er een impuls van buiten
moest komen om te ontdekken dat ik schrijven zo leuk vond. En nog altijd vind.
Er zijn wel eens perioden geweest dat het
schrijven op een laag pitje stond.
Echter, in de loop van de tijd viel ik er
altijd weer op terug.
De kinderen die we kregen werden volwassen en
gingen hun eigen pad.
Het werd leeg in huis.
We genoten altijd zo van de drukte en de
gezelligheid die de kinderen ons brachten.
Vrienden en vriendinnen, alles kwam mee naar
huis en bleef slapen.
Wat een gezellige rompslomp was dat toch
allemaal!
Gelukkig was er altijd het dagboekje dat mij
vriendelijk bleef aankijken.
Toen ik ook nog ophield met werken kreeg ik
zeeën van tijd.
Hoe ging ik al die vrije tijd invullen?
En het lag eigenlijk zo voor de hand: met
schrijven natuurlijk!
Ik ging schrijfcursussen volgen. Het gaf mij
enorm veel plezier.
Leuk, om al die gezichtspunten van medecursisten
te lezen. Leerzaam en interessant om hun verhalen te horen.
Thuis ging inmiddels het schrijven ook gewoon
door.
Resultaat? Er ligt nu van alles te wachten
achter de deurtjes : gedichten, sprookjes, verhalen en columns. Het ligt er maar
te liggen.
Later kwamen er 2 kleinkinderen
Toen ze klein waren logeerden ze dikwijls bij
ons.
En het was altijd een waar feest als ze met hun
volle tasjes aan kwamen lopen.
Het gaf ons, evenals onze eigen kinderen deden,
levensvulling en vreugde.
Nu zijn de kleinkinderen ook al weer groot.
Gelukkig komen ze allemaal dikwijls langs. Dan is even weer alles zoals
vroeger.
Maar zij gaan ook hun eigen weg. Precies zoals
het hoort en altijd is geweest.
Wij zijn inmiddels opgeschoven naar de leeftijd
van de senioren.
Het valt niet te ontkennen: wij zijn de ouderen
van nu.
En eigenlijk ontstaat nu nog meer de
dringende vraag: hoe nu verder?
Hoe ga ik mijn leven nu verder vorm geven?
Wat zijn mijn mogelijkheden in mijn situatie?
Waar gaat mijn interesse naar uit?
Wat geeft mij levensvervulling?
Ik ben altijd al onder de indruk van mensen die
een hobby hebben.
Of het nu handwerken, wandelen, fietsen,
sporten, lezen, oppassen of iets anders is. Het maakt niet uit wat het is, zij
gaan ergens voor.
En toen pas realiseerde ik mij dat ik meer met
schrijven kon gaan doen.
Dat veel mensen mij dat zelfs in het verleden
hadden aangeraden.
En zo is dit blog ontstaan. Anders gezegd: zo
is dit blog geboren.
Al blijft het voor mij een hele onderneming,
omdat ik het ook als griezelig
ervaar.
Het is steeds weer een uitdaging om ordening in
mijn gedachtestroom aan te brengen. Het verrassende is dat die ordening al
schrijvend ontstaat.
Soms lijkt het alsof ik alleen maar achter mijn pen hoef aan te gaan.
Als toeschouwster kijk naar mijn eigen schrijven.
Alleen maar hoef te volgen, mee met de stroom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten